เพื่อคลายเหงา

เมื่อคุณพ่อเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุนั้นผมอายุเพียง 10 ปี แม้จะเติบโตพอที่จะเข้าใจถึงความสูญเสีย แต่เท่าที่จำได้ ผมไม่ได้เสียใจอะไรมากมายนัก ต่างกับคุณแม่ ที่ร้องไห้จนเป็นลมไปหลายครั้ง และแม้วันเวลาจะผ่านไปหลายปี ท่านก็มักจมอยู่ในภวังค์ ราวกับไม่อาจลืมเลือนวันเก่าๆ ของชีวิต เมื่อถึงวันครบรอบวันเกิดของคุณพ่อ วันครบรอบวันแต่งงาน

หรือวันครบรอบการเสียชีวิตของคุณพ่อ ก็เป็นโอกาสที่คุณแม่จะเล่าเรื่องราวของท่านกับคุณพ่อให้ผมฟัง และแทบทุกครั้ง ก็มักจะจบลงด้วยเสียงสะอื้นเบาๆ ของคุณแม่ ขณะที่ใบหน้างดงามของท่านมีน้ำตาอาบแก้ม ครั้งเป็นนักศึกษา คุณพ่อของผมเป็นนักกีฬาระดับตัวแทนมหาวิทยาลัย มีโอกาสพบและรู้จักกับคุณแม่เพราะกิจกรรมของคณะ รักชอบกันในโอกาสต่อมาเพราะความใกล้ชิด และตัดสินใจแต่งงานกันก่อนที่จะเดินทางไปศึกษาต่อในต่างประเทศทั้งคู่ เมื่อใช้ชีวิตร่วมกันเพียงปีเศษคุณแม่ก็ตั้งครรภ์และคลอดผม

จึงเป็นเหตุให้ต้องเดินทางกลับประเทศไทยหลังจากนั้นไม่นานนัก และท่านได้รับเพียงปริญญาโท ไม่ได้ปริญญาเอกอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก ปล่อยให้คุณพ่อใช้ชีวิตในต่างประเทศเพียงลำพัง ทั้งระหว่างการศึกษาและทำงานวิจัย เป็นเวลาอีกหลายปี และนั่นอาจเป็นสาเหตุหนึ่งให้ผมรู้สึกผูกพันกับแม่มากกว่าพ่อ ผมเติบโตมากับคุณแม่ในครอบครัวของคุณตาคุณยาย ขณะที่คุณแม่เริ่มต้นชีวิตอาจารย์มหาวิทยาลัยเดิมที่ท่านจบระดับปริญญาตรี กระทั่งผมอายุแปดขวบคุณพ่อจึงเดินทางกลับมารับตำแหน่งในสาขาของบริษัทต่างชาติแห่งหนึ่ง ชีวิตครอบครัวอันอบอุ่นของพ่อแม่ลูกจึงเริ่มขึ้น แต่น่าเสียดายที่ต้องจบลงในอีก 6 ปีต่อมา อย่างที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ เมื่อคุณพ่อเสียชีวิตคุณแม่อายุเพียง 35 ปีเท่านั้น

เมื่อประกอบกับรูปร่างหน้าตาระดับอดีตดาวมหาวิทยาลัย และตำแหน่งทางวิชาการนำหน้าชื่อ ท่านจึงเป็นที่หมายปองของเพื่อนร่วมงานทั้งรุ่นเดียวกันและรุ่นน้อง แต่คุณแม่กลับบอกกับผมในทุกครั้งที่โอกาสอำนวย ว่าในชีวิตครอบครัวของท่านมีผู้ชายเพียงคุณพ่อและตัวผมเท่านั้น ท่านไม่อยากจะปันใจไปรักใครอีก วันเวลาค่อยผ่านไปพร้อมกับร่างกายและจิตใจของผมที่เติบโตขึ้น เพียงอายุ 16 ปีผมก็สอบเทียบและเอนทรานซ์ติด แต่ได้คณะที่ไม่ชอบ จึงสละสิทธิ์ไป ผมบอกคุณแม่ว่าจะต้องเอนท์คณะที่ท่านสอนให้ได้ เพราะผมสนใจในด้านนั้น และอยากอยู่ใกล้ๆ กับคุณแม่ เมื่อพูดจบท่านก็รั้งผมเข้ามากอดและขยี้ศีรษะของผมด้วยกิริยาที่คุ้นเคย ซึ่งท่านมักจะทำเสมอเมื่อผมพูดอะไรถูกใจ ระหว่างที่จบมัธยมแล้ว และรอเวลาเอนทรานซ์ครั้งใหม่ผมกับคุณแม่ก็สนิทสนมกันยิ่งขึ้น

เวลาเกือบทั้งหมดของท่านนอกเหนือจากการสอนนักศึกษาที่คณะ ก็หมดไปกับผม ทั้งการติวข้อสอบ การออกกำลังกาย การพั