เเอบดูเพื่อนล่อเเม่

เพิ่งหัดเล่นเน็ตมา เมื่อไม่นานมานี่เอง และผมก็มีเรื่องแปลกๆจะเล่า หากไม่เหมาะสมก็อย่าถือสาเลยนะครับ เรื่องนี้เกิดเมื่อช่วงก่อนสอบระหว่างภาคของเทอมที่แล้ว ช่วงเดือนกรกฎาคม ผมและเพื่อนชื่อดนัยซึ่งมาเช่าบ้านอยู่รวมกัน ความจริงผมกับดนัยเคยเรียนชั้นประถมมาด้วยกัน พอมาเจอตอนเรียนชั้น ม.4จึงสนิทกันเป็นพิเศษ ดนัยจัดเป็นคนมีฐานะ พ่อเขาเป็นคนมาเลย์ ส่วนแม่เป็นคนเหนือที่มาตั้งรกรากอยู่ทางปักษ์ใต้ ผมได้อาศัยใบบุญจากดนัยหลายๆอย่าง รวมทั้งด้านการเรียน เพราะเขาค่อนข้างจะเก่งกว่าผม แต่ถึงแม้เขาจะเหนือกว่าผมในเรื่องต่างๆ แต่ผมรู้สึกว่าผมมีครอบครัวที่อบอุ่นมากกว่าเขา

ผมมีพ่อแม่และน้องที่พร้อมหน้า ต่างจากดนัยที่ไม่ค่อยได้พบหน้าพ่อ นานๆกว่าจะเจอกันสักครั้ง อันที่จริงแม่ของดนัยเป็นแค่เมียน้อยจะไปหวังอะไรมากก็ไม่ได้ แค่มีเงินทองเหลือใช้ก็ดีถมไปแล้ว ดนัยไม่เคยกลับไปเยี่ยมบ้าน ในขณะที่ผมกลับบ้านทุกเย็นวันศุกร์ และจะโผล่มาอีกครั้งก็วันจันทร์โน่นล่ะ ดังนั้นผมกับเขาจะพบปะเสวนากันก็เฉพาะวันธรรมดาเท่านั้น ดนัยเคยพาผมไปเที่ยวที่บ้านของเขา ซึ่งเป็นบ้านหลังใหญ่แต่เงียบสงบ มีเพียงแม่กับคนใช้ประจำบ้าน ผมเคยถามเขาว่า"ทำไมไม่กลับมาอยู่บ้านจะได้อยู่เป็นเพื่อนแม่..ทั้งที่จาก บ้านไปกลับโรงเรียนก็น่าจะทัน..อาจจะเสียเวลาเดินทางหน่อยเท่านั้น" เขาบอกว่าไม่อยากเหนื่อยกับการเดินทาง ..และมีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อยากจะบอก ผมก็ไม่เซ้าซี้อีก และผมก็เพิ่งมารู้ว่า

ที่เขาไม่กลับบ้านในช่วงวันหยุดก็เพราะแม่เขามาเยี่ยมเขาอยู่บ่อยๆ วันที่เกิดเหตุก็เช่นเดียวกัน ช่วงตอนเย็นวันศุกร์ซึ่งผมก็กลับบ้านตามปกติ แต่เนื่องจากใกล้สอบมิดเทอม จึงจำเป็นต้องกลับไปติวกันสักหน่อย ก็คงต้องอาศัยดนัยละครับ ผมย้อนกลับมาในคืนนั้น (เพราะไม่ไกลกันนักนั่งรถราวชั่วโมงก็ถึงแล้ว) รถยนต์ของน้าสุวิมลแม่ของดนัยจอดอยู่หน้าบ้าน ฝากระโปรงรถยังอุ่นอยู่ แสดงว่ามาได้พักใหญ่แล้ว ผมไขประตูบ้านเข้าไป กะว่าจะเข้าไปทักทายแม่ของเพื่อนสักหน่อย ไฟในบ้านเปิดอยู่แต่ไม่มีคน จะเรียกก็ไม่กล้า เกรงใจน้ามลเค้า เพราะยังไม่สนิทกันมากนัก ได้ยินเสียงทีวีเบาๆลอยมาจากในห้อง อ้อ..เขาดูทีวีกันในห้องนี่เอง

กำลังจะเปิดประตูห้องเข้าไปอยู่แล้วเชียว บังเอิญได้ยินเสียวจ๊วบ..ดังออกมาอีก คราวนี้ผมไม่แน่ใจว่าดังจากทีวีหรือไม่ ตามมาด้วยหัวหัวเราะคิกๆ อย่างพอใจ ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้น ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าเป็นเสียงคนจริงๆ แต่จะเป็นใครล่ะ ก็เห็นรถของน้ามล แล้วห้องนี้ก็เป็นห้องนอนของดนัย หรือว่าน้ามลกับดนัยกำลัง...ผมเริ่มสับสน ไวเท่าความคิด ค่อยๆย่องหาร่องหรือรูบนฝาห้อง ..ไม่มีเลย แต่ความอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ช่องลมด้านบนนั่นไง ผมค่อยๆว