ครูครับ ผมไม่ไหว

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดกับตัวผมเอง ตอนที่ยังเรียนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนในสังกัด กทม.อยู่ ม.3 ครูผู้หญิงรูปร่างหน้าตาดี ผิวขาว ออกหมวย ๆ นั่งสอนหนังสือก็ไม่ค่อยระมัดระวัง บางวันยังใส่กระโปรงบานสีขาวแบบบาง ๆ มาอีกต่างหาก มีอยู่วันหนึ่งครูฝน(อภัยที่เอ่ยนาม)เข้ามาสอนชั่วโมงแรกในตอนเช้า วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ครูแต่งตัวมาสอนแบบชุดที่ครูชอบมาเช่นเคย และแน่นอนผมก็เป็นคนหนึ่งที่มักแอบมองอยู่เป็นประจำ วันนี้ครูนุ่งกระโปรงบานสีฟ้าอ่อนสั้นแค่เข่า ใส่เสื้อสีขาวแนบเนื้อ มาสอน ตอนครูฝนกำลังเขียนกระดาน ผมซึ่งนั่งหน้าอยู่แล้วก็มองรูปร่าง ก้นกลมกลึงของครู วัยอย่างผมแม้ไม่เคยเรื่องอย่างว่า แต่เคยอ่านหนังสือโป๊แบบร่วมเพศของเพื่อนมาแล้ว เกิดอาการลุกปึ๋งปั๋งทันที เพราะจินตนาไปไกลลิ่วเกินกว่าลูกศิษย์กับครูซะแล้ว (ตัณหาพาไป นี่แหละมั้งที่เขาเรียกว่าหน้ามืด)ผมก็พยามยามใช้มือลูบเป้าตัวเองเล่น พอครูฝนเขียนกระดานเสร็จ ก็มานั่ง ผมงี้ตาแทบถลนเพราะกระโปรงของครู มันร่นเขามาอีก เผยให้เห็นขาเรียวยาวขาวเนียน แต่มือผมก็ไม่ละจากเป้ากางเกงตัวเอง ตอนนั้นครูพูดอะไรก็ไม่อาจรับรู้ซะแล้ว เพราะหูอื้อตาลายไปหมด

ได้แต่นั่งจ้องตรงช่องหลืบระหว่างขาเรียวงามของครู เหมือนฟ้าจะเป็นใจหรือครูจะแกล้งไม่ทราบได้ ครูค่อย ๆ ถ่างขาออกจากกัน เผยให้เห็นกางกางในลายลูกไม้สีเดียวกับกระโปรง ผมก็เลยมองหน้าครู ถึงได้เห็นว่าครูก็นั่งมองผมอยู่เหมือนกัน ผมรู้สึกอายก็เลยขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำ จริง ๆ อยากไปชักว่าวปล่อยออกด้วยแหละ เพราะมันปวดหนึบ ๆ เลย มันทนไม่ไหว ตอนลุกขึ้นสังเกตดูว่าครูฝนจองมองที่เป้ากางเกงผม ซึ่งตอนนี้มันตุงมาก ผมต้องพยายามงอตัวเดินไป แล้วผมก็เสร็จสมอารมณ์หมายในห้องน้ำจนได้พร้อม ๆ กับการจินตนาการอันสุดกู่กับครูฝน พอกลับมาเห็นครูฝนยิ้มให้ผม ผมรู้สึกอายมาก จนต้องก้มหน้าเดินไปนั่งเก้าอี้ของตัวเอง แล้วก็ฟังครูอธิบายโจทย์บนกระดานต่อ คราวนี้อธิบายเสร็จ ให้นักเรียนตอบปัญหาที่ครูให้ไว้บนกระดาน ครูฝนก็รีบมานั่งต่อหน้าผมเหมือนเดิม แต่คราวนี้จงใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะครูนั่งลงก็ถ่างขาออกเลย เอาละสิความเป็นหนุ่มน้อยของผม มันลุกชันมาอีกแล้ว ทั้งที่เมื่อกี้ก็ไปเอาออกมาแล้วนะ

ผมนั่งไปก็ต้องบีบเจ้าตัวน้อยไป พร้อม ๆ กับมองหว่างขาของครูฝนไปด้วย ผมเริ่มที่จะหน้าด้านมองหน้าครูด้วย เห็นครูเริ่มหน้าแดงเหมือนอายมาก สักครูก็เห็นครูลุกเดินออกไปข้างนอก ผมเริ่มเซ็งเลย สงสัยครูจะโกรธผมแน่ ๆ ผมคิดอย่างนั้น แต่ผิดครับเพราะสักครู่ครูเข้ามา แล้วมานั่งอย่างเดิม ผมก็มองหน้าครูแบบคนไม่เข้าใจ สักครู่ครูฝนก็เริ่มแยกขาออกจากกัน คราวนี้ผมรีบจ้องมองเหมือนกับว่าหว่างขาของครูมันจะหายไป พอครูแยกขาคราวนี้ ใจผม