วันที่รถผมเสีย ผมเลยต้องใช้บริการรถเมล์เพื่อไปธุระที่ต่างๆมากมาย แต่รถเมล์สาย 67 ที่จะไปวัดเสมียนทำให้ผมจำไม่ลืม ก็วันนั้นผมยืนอยู่บนรถ โดยไม่สังเกตุว่าใครที่ยืนอยู่ทางด้านหลังผม แต่ผมเริ่มเอะใจว่าเริ่มมีอะไรแปลกๆก็ตอนที่คนที่ยืนข้างหลังผม เริ่มเสียหลักโน้มตัวมาชนผมอยู่เรื่อยๆ แถมไม่มีทีท่าว่าจะถอยออกไปแม้รถก็ไม่ได้แน่นอะไรมากมาย จนผมต้องหันไปมองด้วยความรำคาญ แต่แล้วผมก็ได้เจอเด็กรุ่นๆหน้าตาเหี้ยมๆ แต่ยืนยิ้มแบบเจ้าเล่ห์มองหน้าผม
พอผมหันกลับมาเพราะเริ่มกลัวว่าเขาจะหาเรื่อง เขากลับสะกิดผมและเริ่มคุยกับผม ด้วยเสียงดังแบบอ้อแอ้ เหมือนคนเมา ผมเลยเสียไม่ได้ที่ต้องคุย เขาคุยเรื่อยเปื่อย เสียงดังมาก ผมจับความได้ว่า เขาเมาเล็กน้อย และเขาก็พูดจาไม่ได้น่ากลัวอะไร แถมยังอ้อนแบบเด็กๆอีกด้วย แต่ผมก็เริ่มอายเพราะคนก็เริ่มมอง และคงจับความได้ว่าผมกับเขาเพิ่งรู้จักกัน แม้แต่กระเป๋ารถก็ยังมองหน้าผมกับเด็กคนนั้นไม่วางตา ผมเลยต้องแอบหนีเขาลงรถเพื่อรอคันใหม่ แต่เขาก็กลับกระโดดลงรถตามผมมาอีก
ผมเลยถามว่าเขาจะไปไหน เขาตอบว่า จะกลับบ้าน แต่เห็นผมเลยลองตามมาดู เขาเล่าว่า เขาไปรับน้องที่โรงเรียนเทคนิคเจ้าพระยามา เขาโดนรุ่นพี่มอมเหล้า เลยมึนเล็กน้อย ผมเริ่มสังเกตุตัวเขา หน้าตาเขาก็ดี แต่ดูดุมาก แถมที่หัวเขายังมีรอยแผลเป็นแบบหัวแตก เนื้อตัวก็ดูใหญ่โตกร้านๆ ผมเลยถามตรงๆว่า ตามมาทำไม เขาคิดแป็บเดียวก็ตอบว่า เผื่อฟลุ๊ค ผมถามเขาว่าฟลุ๊คอะไร เขาพูดหน้าตาเฉยว่า เขาอยากฟลุ๊คแบบได้กับผม เขาคงเมามากกว่าที่ผมคิด
ผมเองก็ไม่เคยมีใครทำอย่างนี้ เลยคิดว่าเป็นไงเป็นกัน ผมเลยชวนเขาเดินไปเรื่อยๆ จนถึงสวนประชานิเวศน์1 ตรงทางแยกเข้าวัดเสมียน ตรงนั้นมีห้องน้ำสาธารณะอยู่ ผมเดินนำหน้าเขาเข้าห้องน้ำ ยิ่งตอนนั้นไม่เย็นมาก ห้องน้ำที่นั่นแทบจะไม่มีคน ผมทำท่าว่าเข้าห้องน้ำ แบบไม่ปิดประตู เขาก็เดินตามเข้าไป พอเราอยู่สองคนในห้องแคบๆ กลิ่นก็ตุๆ เขาไม่พูดพล่ามดึงผมไปกอดทันที ไม่แค่นั้น เขายังถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหมด ไม่มีคำว่าอาย ตัวเขาแน่นไปด้วยมัดกล้าม เขาไม่เกลี้ยงเกลามากนัก แต่ดูเป็นผู้ชายเต็มตัว ผมเลยต้องยอมตามใจเขา ตอนที่เขาดึงผมไปจูบ กลิ่นเล้าโชยเข้าจมูก แถมกลิ่นเหงื่อจากตัวเขา แถมตัวก็เหนียวหนับแบบคนทำงานหนัก ผมเลยทำใจ และก็ได้อารมย์แปลกๆ
เขาจับผมกดลงให้ผมนั่งคุกเขากับพื้นแฉะๆ แล้วยื่นลำบัก ที่มันเฉไปทาง... อ่านทั้งเรื่อง
