“ฉาย ข้อมูลรายงานที่นายรับไปเสร็จรึยัง”
“เพ็ญ เรา.....เรา ยังหาได้ไม่ครบเลย เออ เรา..........”
“อะไรกันนายฉาย นี่มันจะมากไปแล้วนะ นายจะมีฟงมีแฟนอะไรเราไม่สนหรอกนะ แต่นายเป็นผู้ใหญ่แล้ว ต้องมีความรับผิดชอบสิ”
“ใจเย็นน่า เพ็ญ ฉายเขาคงไม่ตั้งใจเบี้ยวรายงานหรอก”
“เฮ้ย 4 โมงแล้ว เราต้องรีบกลับบ้าน เราไปก่อนนะโอ๋ เพ็ญ” ฉายตัดบท
“นายฉายกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน นายฉาย.....ย ไอ้บ้าเอ้ย ดูสิโอ๋ คนดีของแกเสียคนไปซะแล้ว นี่แหละน้าตาบอดเพราะความรักแท้ๆ ”
“ไม่หรอกน่าเพ็ญ ฉายเขาไม่ใช่คนแบบนั้นนี่ ทำรายงานกันต่อเถอะ”
“จ้าแม่คนใจดี ยังไงฉันก็ไม่ยอมหรอก จะมาเอาเปรียบเพื่อนฝูงอย่างงี้ได้ไง สงสัยฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว คอยดูนะนายฉาย ฉันจะทำให้นายตาสว่างให้ได้”
“เพ็ญ เธอจะทำอะไรนะ”
เกือบ 2 ทุ่มแล้วทั่วทั้งมหาลัยดูมืดและเงียบไปหมด นักศึกษาส่วนใหญ่กลับบ้านไปหมดแล้ว แต่โอ๋กับเพ็ญ 2 นักศึกษาสาวยังคงไม่กลับบ้านและนั่งรอใครบางคนอยู่หน้าโรงยิม
“อะไรกันว่ะ ปานนี้ยังไม่โผล่มาอีก”
“นี่ก็ดึกแล้วนะ เรากลับกันเถอะเพ็ญ”
“นั่นสิ มันคงไม่มาแล้วมั้ง กลับก็กลับ รอดไปนะแก ยัยเด็กนรก ไม่งั้นล่ะก็....”
“ไม่งั้นจะทำไมเหรอ ค่ะคุณพี่.......” เสียงเด็กสาวแรกรุ่นคนหนึ่งร้องล้อเลียน
“เธอใช่มั้ย แฟนฉายที่ชื่อ หนึ่ง”
“ใช่ค่ะ พวกพี่คงเป็นเพื่อนฉาย พี่โอ๋กับพี่เพ็ญ ใช่มั้ยค่ะ เรียกหนึ่งมาคุยดึกๆ ดื่นๆ อย่างงี้มีอะไรจะชี้แนะเหรอค่ะ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก พี่เรียกมาคุยตอนนี้เพราะไม่อยากให้กระโตกกระตาก มันจะเสียหายทั้งชื่อน้องและก็ชื่อฉายเพื่อนพี่ด้วย”
“พี่มีอะไร ก็พูดมาเลยดีกว่า เสียเวลา”
“พี่อยากให้น้องเตือนฉายและก็ตัวน้องเองบ้าง เดี๋ยวนี้ฉายเปลี่ยนไปมากตั้งแต่คบกับน้อง ขาดเรียนไม่สนใจเรียนเหมือนเก่า”
“แล้วไงฉันก็ไม่ได้ไปบังคับอะไรเขานี้ ฉาย เขาอยากมาก็มาเอง”
“แต่เธอก็เป็นคนคอยนัด คอยดึงเขาไว้นี่”
“เพ็ญใจเย็นๆ”
“โอ๋ ไม่ต้องเราจัดการเอง”
“พี่พูดงี้ได้ไง พี่ไม่ใช่แม่หนูนะจะได้มาสั่งสอนหนู” หนึ่งเถียง
เพ็ญ และ หนึ่งทะเลาะกันอย่างหนัก เถียงกันจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ โดยที่โอ๋ต้องเป็นคนกลางคอยไกล่เกลี่ยให้ ระหว่างที่กำลังชุลมุนกันอยู่นั้นเอง เสียงของบุคคลที่ 3 ผู้มาใหม่ก็ดังขึ้นท่ามกลางความมึนงงของ 2 นักศึกษาสาว
“เฮ้ยพอได้แล้วเว้ย”
“พี่โอ ช่วยหนึ่งด้วย พวกมันรุมหนึ่ง... อ่านทั้งเรื่อง
