โอ .. ใหญ่จัง

หวัดดีคุณทั้งหลายทั้งหญิงและชายที่เข้ามาอ่านเรื่องชวนสยิวและชวนเสียว เราเองก็มีเรื่องที่เราอยากจะเล่าให้ฟัง เหมือนกัน ก่อนอื่นต้องบอกกันก่อนว่า อาชีพเรานั้นเป็นหมอนวดที่ช่วยคลายความงุ่นง่านของชายทั้งหลาย แต่หมอนวด อย่างเราก็ทันสมัยเหมือนกันนะ เพราะว่าเราเองก็พอมีความรู้ แต่ด้วยฐานะทางบ้านไม่รวยเหมือนคนอื่น ก็เลยทำงาน หลายอย่างก่อนที่จะมาเป็นหมอนวดนี่แหละ ฉะนั้นอย่าสงสัยเลยว่าหมอนวดอย่างเราทำไมถึงใช้ Computer และ Internet เป็นก็ง่ายๆ ถึงเป็นหมอนวดแต่ก็เป็นหมอนวดมีกึ๋นก็แล้วกัน หน้าตาเราจัดได้ว่าดี ไม่งั้นไม่ได้หมายเลย 69 หรอก หากใครก็ตามที่เคยเป็นนักเที่ยวมากก่อน และได้เคยไปเที่ยวริเวียร่ามา แล้วเคยนอนกับเราเบอร์ 69 คงรู้ดีนะว่าเราถึงใจ มากแค่ไหน แต่เรื่องที่จะเล่าให้ฟังนี้ไม่ได้เกี่ยวกับคนที่มาเที่ยวหรอกนะ พบกันที่ห้างเซ็นทรัลลาดพร้าวไม่นานมานี่เอง เขาเป็นชายไทยผิวดำแดงสูงประมาณ 175 ซม. ผมสั้นแต่ไม่มาก หำของเขาทำให้เราอยากเป็นเจ้าของคนเดียว ทั้งยาวใหญ่ ประมาณ 7 1/2 - 8 นิ้วเห็นจะได้ กำสองมือยังโผล่หัวที่ขลิบคล้ายดอกเห็ดออกมาเห็นได้ เรากำลังเลือกเสื้อยกทรงอยู่ รงค์ครับ เขาแนะนำตัวเองเมื่อ

มายื่นอยู่หน้าเรา เราก็แปลกใจ เพราะรู้ว่าไม่เคยมีเพื่อนหน้าตานี้และชื่อนี้มาก่อน แต่ก็สวัสดีตอบออกไป รงค์บอกกับเราว่า แอบมองเรามาตั้งนานแล้ว และเดินตามมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมีโอกาสก็เลยเข้ามาทัก เพราะถูกใจในหน้าตาและรูปร่างเรา (เราเองก็แอบดีใจนะที่มีคนมามองเราว่าหน้าตาดี) จากนั้นทั้งเราและรงค์ก็เดินคุยและ เลือกของใช้ของเรานานพอดู ก่อนจะกลับรงค์ขอที่อยู่และเบอร์ของเราไว้ เราก็ให้เพราะก็อยากติดต่อด้วยเหมือนกัน กลับมาที่พักได้ไม่นานรงค์ก็โทรมาบอกว่าคิดถึงเรา อยากชวนทานข้าวด้วยแต่เราบอกว่าติดธุระ ความจริงเราไม่ได้บอกรงค์ ว่าเราทำงานอะไร แต่ว่าเราต้องทำงานค่ำอยู่แล้ว รงค์บอกไม่เป็นไรวันหน้าก็ได้ พรุ่งนี้จะโทรมาใหม่ คืนนั้น เราทำงานใจไม่อยู่กับตัว เราก็คิดถึงรงค์เหมือนกัน วันรุ่งขึ้นรงค์โทรมาหาแต่เช้า เรายังไม่อยากตื่นแต่ก็ทำใจ รงค์บอกจะมากินข้าวกลางวันด้วย เราอยากเจออยู่แล้วก็ตอบตกลง และอยากบอกความจริงกับงานที่เราทำอยู่ด้วย ไม่อยากโกหกเดี๋ยวจะคบกันไม่นาน ถ้าเขาอยากคบต่อเมื่อรู้ความจริงก็ได้ แต่ถ้าไม่อยากคบก็ตามใจเราทำใจได้อยู่แล้ว กับผู้ชาย เมื่อรงค์มาพบเราที่ที่พัก เราก็บอกความจริงให้รงค์รู้ว่าเราเป็นอะไร แต่รงค์ก็บอกว่าไม่เป็นไรคนเหมือนกัน ไม่ได้แบ่งที่ว่าอะไรเป็นอะไร เพราะตัวเขาเองก็ไม่ใช่จะดีมากมาย เป็นเพียงลูกจ้างบริษัทเอกชนที่รอจะตกงานเมื่อไรก็ไม่รู้ เป็นอันว่าทั้งเราและรงค์ก็เข้าใจกันดี แต่กลายเป็นว่ากลางวันนั้นเราไม่ได้กินข้าวกันหรอก แทนที่จะได้กินข้าวกันทั้งเรา