น้อง “วรรณ” เป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้านายผม เธอเรียนอยู่แค่ชั้น ม.5 แม้เธอจะโตเป็นสาวแล้วแต่เจ้านายผมทั้งหวงทั้งห่วงเหมือนไข่ในหิน โดยหารู้ไม่ว่าได้สร้างปมด้อยให้กับเด็กโดยไม่รู้ตัว แต่ผมเริ่มรับรู้อาการของเด็ก เพราะอะไรหรือครับ...
ผมเป็นคนขับรถให้เจ้านาย ตอนเช้าผมจะต้องไปส่งทั้งเจ้านายไปทำงาน และน้องวรรณเขาไปโรงเรียน ซึ่งก็อยู่ทางเดียวกัน พอตกเย็นผมต้องไปรับเธอกลับจากโรงเรียน ซึ่งจะต้องเช็คตลอดเวลาว่าระหว่างพ่อกับลูกใครจะเลิกก่อนกัน ตอนแรกๆ มันก็ดีอยู่หรอก แต่ตอนหลังเริ่มมีปัญหา น้องวรรณเริ่มมีกิจกรรมบ่อยขึ้น เจ้านายก็เลิกงานไม่ตรงเวลา ซึ่งข้อนี้เองที่ทำให้เจ้านายผมตัดสินใจซื้อรถอีกคัน ซึ่งท่านจะขับไปทำงานเอง ส่วนหน้าที่หลักของผมคือขับรถรับส่งลูกสาวสุดรักสุดหวงของท่านคนเดียว เมื่อส่งเสร็จผมต้องไปอยู่ที่บริษัทเผื่อมีงานด่วนให้ช่วยทำ ซึ่งมันก็ไม่ค่อยมีหรอกครับ เพราะมีคนมากพออยู่แล้ว อีกอย่างท่านไม่กล้าใช้ให้ผมไปไหนมากนัก เพราะกลัวว่าจะไปรับน้องวรรณไม่ทันนั่นเอง ปัญหาน่าจะจบลงด้วยดี แต่น้องวรรณเริ่มเปลี่ยนไป เวลาที่ผมไปรับมักจะมีนักเรียนชายเดินออกมาส่งที่รถเป็นประจำ ดูทั้งคู่กระหนุงกระหนิงกันจนเกินเลยขอบเขต ผมพูดอะไรไม่ได้หรอกครับ เพราะน้องวรรณสั่งผมห้ามพูดเด็ดขาด แล้วผมจะกล้าได้อย่างไรล่ะครับ เป็นขี้ข้าเขามันก็อย่างนี้แหละ
แล้วอีกไม่นานต่อมาน้องวรรณก็ขออนุญาติคุณพ่อออกมาทำกิจกรรมอะไรก็ไม่รู้ที่โรงเรียนแทบจะทุกวันอาทิตย์เลย เจ้านายก็ให้ผมขับรถมาส่ง พอมาถึงโรงเรียนเธอก็เดินหายเข้าไป แล้วสั่งให้ผมมารอรับกลับเวลาเท่านั้นเวลาเท่านี้ ครั้งแรกก็ดูจะราบรื่น แต่พอครั้งที่สองผมก็เริ่มสงสัย ก็เมื่อผมส่งเธอเสร็จ เธอนัดหมายให้ผมมารับตอนบ่าย 3 โมง แต่ผมดันมาก่อนกำหนดเกือบครึ่งชั่วโมง ประตูรั้วโรงเรียนก็ปิด ผมเลยต้องจอดรออยู่ด้านนอก นั่งฟังเพลงกำลังสบายๆ ก็มีแท็กซี่มาจอดไกลพอสมควร มันไม่น่าสนใจอะไรเลยสักนิด ถ้าเป็นแท็กซี่จอดส่งผู้โดยสารตามปกติ แต่นั่นมันน้องวรรณนี่ครับ เธอก้าวลงจากรถแท็กซี่แล้วหันไปโปกมือบ๊ายบายกับเด็กหนุ่มที่นั่งคู่กับเธอมาที่เบาะหลัง ผมเดาได้ทันทีว่าต้องเป็นไอ้หนุ่มคนนั้นแน่ ผมทำเป็นนอนหลับเพื่อไม่ให้เธอรู้ว่าผมเห็นเธอ สักพักเธอก็เดินมาหา ผมทำตัวไม่ให้มีพิรุธ แล้วรีบขับรถพาเธอกลับบ้านทันที เธอขึ้นรถได้ก็หลับเป็นตายเลยครับ ทำให้ผมยิ่งสงสัยมากขึ้นว่าเธอไปทำอ... อ่านทั้งเรื่อง
