ตอนที่ 8 (พรากจากเมียรัก)
ในที่สุดวันแต่งงานมหามงคลของพลายแก้ว และพิมพิลาไลยก็มาถึง มันเป็นงานมงคลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองสุพรรณบุรี ชาวเมืองสุพรรณบุรีแทบทุกคนมาร่วมงานมงคลนี้โดยถ้วนทั่ว และก็แทบทุกคนก็มาแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวในงาน ยกเว้น
“ฮือ โฮ ฮ้า อยากตาย กูอยากจะตายจริงๆ โว้ย แง” ชายผู้อัตคัตผมผู้นี้ มานั่งร้องไห้เป็นวรรคเวรอยู่ยังหน้างาน ยังความประหลาดใจแก่ผู้ที่มาร่วมงานเป็นอย่างยิ่ง นอกจากร้องไห้ขี้มูกยืดเป็นงวงช้างแล้ว บางครั้งยังมีการนอนกลิ้งถีบเท้าอย่างไม่ยินยอม สร้างความขบขันแก่ผู้พบเห็น บางคนก็รู้สึกสมเพช เดาไม่ยากครับ ขุนช้างของเรานั่นเอง ขุนช้างนั้นเจ็บใจตนเองยิ่งนักที่อยู่ๆ ก็หลับใหลกันไปทั้งบ้าน พอตื่นมาอีกทีก็รู้ข่าวงานมงคลสมรสของพลายแก้วกับพิมพิลาไลยแล้ว แถมยังไม่พอพลายแก้วยังมาเชิญตนให้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวอีกด้วย สร้างความเจ็บใจปนเสียใจแก่ขุนช้างยิ่งนัก ไม่ทันได้อาบน้ำแต่งตัวก็รีบแล่นไปยังงานทันที แล้วก็เห็นว่ามันเป็นความจริง สร้างความเสียใจจนมานั่งร้องไห้อยู่ที่หน้างานนี่เอง
“อ้าว ช้าง นายมานั่งหัวเราะอยู่ที่นี่เอง รีบเข้าไปในงานเร็ว เจ้าบ่าวเจ้าสาวเขาเตรียมจะรดน้ำสังข์กันแล้ว” เพื่อนคนหนึ่งลงมาตามขุนช้างเพื่อไปทำหน้าที่เพื่อนเจ้าบ่าว
“กูร้องไห้โว้ย ไม่ได้หัวเราะ ฮือ กรรมของกูจริงๆ เออ กูจะรีบไปเดี๋ยวนี้ ไม่รู้จะมาเร่งกูหาหอกอะไร คนยิ่งกลุ้มใจอยู่” ขุนช้างพูดพลางร้องไห้พลาง ลุกขึ้นเดินตามเพื่อนขึ้นไปบนเรือนทันที
บนเรือนขณะนี้กำลังคลาคล่ำด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา เดินสับสนไปมา แต่งตัวสวยงาม อวดเครื่องเพชรทองหยองใส่กันให้วูบวาบบาดตา ภายในเรือนตกแต่งอย่างสวยงามสมกับเป็นงานมงคลสมรสของเศรษฐีนีผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองกาญจนบุรี คุณนายทองประศรีนั่นเอง ขณะนี้เจ้าบ่าวและเจ้าสาวก็ได้ขึ้นไปรอกันบนตั่งแล้ว เพื่อเตรียมพิธีในการรดน้ำสังข์ให้แก่คู่บ่าวสาว ขุนช้างซึ่งเดินร้องไห้ตาแดงขึ้นมา ก็เรียกเสียงหัวเราะจากบรรดาแขกเหรื่อทั้งหลายได้ทันที ขุนช้างนั้นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ ก็ค้อนควักใส่บรรดาแขกเหล่านั้น แต่กลับทำให้เสียงหัวเราะนั้นดังยิ่งขึ้น บางครั้งมีเสียงฮาป่ามาด้วย แถมไม่รู้ใครมือบอน เอาผ้าเช็ดมือโยนใส่ขุนช้าง แม่นเหมือนดังกับผีจับวาง
มันโปะลงไปกลางกบาลใส่เหน่งของขุนช้าง สร้างความโกรธแค้นให้แก่ขุนช้างยิ่งนัก หมุนตัวไปมาอย่างฮึดฮัด พลางเขม้นมองหาตัวคนท... อ่านทั้งเรื่อง
