เงียบ... อำมหิตเงียบ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่ออ่านเฉพาะกลุ่ม กรุณาอย่าหาผลประโยชน์จากเรื่องที่แต่งขึ้นนี้ และผมหวังว่าจะใช้อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น มิได้ต้องการให้ใช้เป็นแนวทางปฏิบัติแต่อย่างใด ขอบคุณครับ... jam
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่ต้องกลัว ถ้าคุณได้อ่านเรื่อง ๆ นี้แสดงว่าผมไปดีแล้ว ไปพบชีวิตใหม่ที่ไม่มีการหลอกลวง เสแสร้ง สร้างภาพ ทำไมผมถึงพูดอย่างนั้นน่ะเหรอ คุณก็ลองมองรอบตัวคุณสิ สังคมที่ฟอนเฟะ เน่าเหม็น เพื่อนบ้านที่เอาเปรียบ เพื่อนร่วมงานที่คอยจะเหยียบเราเพื่อขึ้นไปยังจุดที่เหนือกว่า หรือแม้กระทั้ง ค่านิยมใหม่ ๆ ที่เสื่อมทรามลงทุกวัน
<---------------------------------------->
ผมเป็นใบ้ ตั้งแต่กำเนิด แต่หูไม่หนวก ผมโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ความเอื้ออาทรที่มีให้กันในนั้นช่างอบอุ่น เพราะต่างคนต่างช่วยเติมเต็มในสิ่งที่อีกฝ่ายขาดหาย ความขยันใฝ่เรียนทำให้ผมเรียนจบปริญญาด้วยลำแข็งของตัวเอง แล้วผมก็พบกับเธอ เธอผู้ซึ่งรับได้ในสิ่งที่ผมเป็น รับได้กับความเงียบ รับได้กับคำบอกรักที่รู้ได้จากสายตาเท่านั้น แล้วเราก็เริ่มสร้างครอบครัวที่แสนอบอุ่น ผมเช่าอพาทเม็นท์อยู่กับเธอ ห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ กับห้องนอนที่แยกเป็นสัดส่วน แม้จะไม่หรูหราแต่เราก็พอใจ ผมทำงานหนักเก็บเงินเพื่อไปขอเธอกับพ่อแม่ เธอเองก็เช่นกัน เราต่างช่วยกันหาเงินเพื่อทำให้ฝันของเราทั้ง 2 เป็นจริง
“รักนะ” เธอพูดพร้อมหอมแก้มผม 1 ครั้ง ก่อนจะเดินจากไปทำงาน นี่คือกิจวัตรที่เธอทำทุกวัน ผมรู้สึกเปี่ยมไปด้วยพลังในการทำงานเหมือนได้ชาร์ตแบตเต็มทุกเช้า ผมคล้องแม่กุญแจหน้าห้องแล้วไปทำงานอย่างแจ่มใส
“นี่เปิดวิทยุให้มันเบา ๆ หน่อยได้มั๊ย รู้จักเกรงใจกันบ้าง”
“ทีมึงล่ะอีกดอกเอ้ย เมื่อคืนพาผู้ชายมาเย็ด เสียงดังทั้งคืน กูยังไม่ว่าเลย”
“หนอย... อีนี่ กูพูดดี ๆ แล้วนะ” ภาพที่ผมเห็นทุกวันคือ ผู้หญิง 2 คนทะเลาะกัน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมีอารมณ์กันถึงขนาดนี้ เป็นเพื่อนข้างห้องกันแท้ ๆ
“รักที่สุดเลยนะ พรุ่งนี้อย่าลืมล่ะ” มันเป็นคำพูดจากเด็กหนุ่มซึ่งยืนหน้าประตูห้อง ถ้าผมคะเนไม่ผิดคงอยู่มหาลัยปีต้น ๆ
“รู้แล้วจ้า ช่วงนี้สอบ เค้าโกหกแม่ได้ว่าไปติวหนังสือบ้านเพื่อน” เด็กสาวในชุดมัธยมต้นตอบออกไปอย่างไม่กระดากปากแม้แต... อ่านทั้งเรื่อง