ผมอนุชา (ชาคือชื่อที่พ่อแม่เรียกผมอย่างสั้นๆ) ลูกชายสุดที่รักของทางบ้านที่มีฐานะดีมาก พ่อผมมีกิจการส่วนตัวจัดว่าร่ำรวย ผมเสียแม่เมื่อตอนห้าขวบป้าพี่สาวพ่อ รักและเลี้ยงดูผมมาตลอด หลังจากเสียแม่ไม่นานพ่อหายโศกเศร้าก็เริ่มสุงสิงกับสาวใหม่วัยอ่อนกว่าร่วม สิบปีผมเรียกเธอว่าน้าเพ็ญ เธอหน้าตาดีหุ่นสวยนิสัย ดีเป็นที่ยอมรับของคนในบ้านเราผมก็ชอบเธอและคิดว่าเธอคงจะมาเป็นแม่ใหม่ของ ผมในไม่ช้า แล้วก็จริงไม่ถึงสองปีผมได้เจ็ดขวบพ่อก็อยู่กินกับเธอและผมยินดีเต็มใจเรียก เธอว่าแม่เพ็ญเพราะเธอรักและดีกับผมมาก แต่เธอยังเรียกตัวเองกับผมว่าน้าเหมือนเดิม พ่อสร้างบ้านใหม่ติดกับรั่วบ้านปู่ทุกอย่างดูราบรื่นดี จนเมื่อผมอายุสิบเอ็ดพ่อได้รับอุบัติเหตุจากสารเคมีบาง อย่างต้องเข้าโรงพยาบาลร่วมเดือนออกมาพ่อดูปกติแข็งแรงดีแต่ระยะหลังดูว่า แม่เพ็ญแม่เลี้ยงที่ผมแอบจะหงุดหงิดประจำ เมื่อผมอายุสิบสี่พ่อเจ็บออดๆแอดๆ พ่อรักผมมากเรามีอะไรก็คุยกันตรงเปิดเผยไม่เคยปิดบังกัน ผมถามพ่อว่า เป็นอะไรหาหมอบ่อย พ่อบอกผมว่าพ่อเป็นมะ เร็งคงอยู่อีกไม่นานให้ผมทำใจ ผมแทบจะรับไม่ได้แต่ก็เป็นเรื่องที่ฟ้ากำหนด พ่อบอกมรดกทรัพย์สินที่ดินห้อพักทั้งหมดจะยกให้ผม ส่วนแม่เพ็ญอยู่กินด้วยกันแต่ไม่จดทะเบียนและยังสาวแค่สามสิบกว่าอาจไปมี สามีใหม่ถ้าให้อะไรมากก็จะสูญ ผมบอกพ่อดูว่าไม่ยุติธรรมอยู่กัน
มาหลายปี พ่อบอกถ้ามีลูกจะแบ่งให้ลูก ผมเลยว่า ผมก็อยากมีน้องทำไม่แม่เพ็ญถึงไม่มี พ่อบอกผมตรงๆว่า เมื่อป่วยหนัก ๓-๔ ปีก่อนทำให้หมดสมรรถภาพเพ็ญอยากมีลูกพ่อก็อยากแค่ทำให้ไม่ได้ ผมเริ่มเข้าใจบางอย่าง เลยบอก วันหนึ่งแม่เพ็ญคงไปจากเรา พ่อบอกอีกว่า เราทุกคนก็ชอบเพ็ญไม่อยากให้เธอจากไป ผมพยักหน้ารับ พ่อเลยบอก แต่พ่อมีวิธีจะให้เพ็ญอยู่กับเราตลอดไป ผมถาม ทำไงหละ พ่อบอก ก็ให้เธอมีลูกสิ ผมว่า ผสมเทียมเหรอ พ่อสั่นหน้าว่า ลองแล้วไม่ได้ผล ผมถามอีก แล้วยังไง พ่อยิ้มๆบอก ก็ให้ผสมจริงมีลูกกับผมสิ ทำเอาผมตกใจว่า จะได้ไงพ่อพูดเล่นหรือพูดจริง พ่อยิ้มว่า ได้สิไม่ยากพ่อพูดจริงผมโตแล้วทำได้อีกอย่างถ้าติดลูกก็ไม่มีใครรู้สงสัย เพราะพ่อยังอยู่ ผมอึกอักพูดอายๆ จะดีเหรอแล้วแม่เพ็ญหละจะว่าไง ผมก็ไม่เคยด้วย พ่อขำเบาๆ ไม่เคยเดี๋ยวก็เคยส่วนเพ็ญพ่อจัดการเองไม่น่าจะมีปัญหาเอาเถอะพ่อยกเพ็ญให้ ผมพูดไม่ออกเลยคิดว่าพ่อคงพูดเล่นมากกว่าผมเลยยักไหลรับแบบไม่คิดอะไร
อีกสี่วันต่อม... อ่านทั้งเรื่อง