ไอ้ปื้ดอยากจะบอกว่ากว่ามันจะโตรอดชีวิตมาได้ก็อาศัยข้าวก้นบาตรที่หลวงลุง ท่านเมตตาเลี้ยงมาจนเติบใหญ่กว่า18ฤดูฝนที่ผ่านมาแทบกะอัดเอาการที่เดียว แม่มันทิ้งมันหายไปนานจนนึกหน้าไม่ออกแล้วได้แต่ฟังคำเล่าเรื่องแม่จากหลวง ลุงที่พร่ำให้ผมฟังทุกย่ำค่ำก่อนจำวัด รู้แต่ว่าเธอเป็นน้องสาวของญาติหลวงลุงเท่านั้น มันก็ได้เรียนจนผ่านมศ.ปลายมาได้ก็ทุลักทุเลเพราะรับจ้างสารพัดเพื่อได้ค่า เล่าเรียน จนแทบเป็นสารพัดช่างก็ว่าได้จากที่เรียนรู้หลายๆที่ที่จ้างไม่ว่าเช้าหรือ เย็น หรือทั้งวันช่วงปิดเทอม แต่ละคนที่รู้จักก็เรียกมันตามแต่จะนึกได้เช่นไอ้ปื้ด,ไอ้มืด,ไอ้ดำ ก็แล้วแต่ละครับมันไม่ว่าขอให้จ่ายค่าแรงเป็นพอ เพราะมันมีเชื้อสายต่างชาติแบบที่เขาเรียกว่านิโกรไงละ คงเป็นผลพวงจากแม่ที่ได้ผัวเป็นนิโกรให้เกิดมาดูโลกช่วงสงครามเวียตนามในแถบ ตาคลี
"ไอ้ปื้ด...มานี่ซิ..."หลวงลุงเรียกดังจากกุฎิชั้นบน ปื้ดอยู่ข้างล่างต้องรีบโจนออกมาขึ้นไปหาที่ระเบียง
"ครับ..มาแล้วครับ" มันกราบงามๆตามเคย ด้วยร่างสูงใหญ่เกินเด็กไทย ทำให้ก้นมันโด่งสูงขึ้นมา
"เออ.... เอ็งนะต้องไปสอบต่อที่กรุงเทพใช่ไหม?...เอ้านี่..ที่อยู่ของคุณนายพวงผกา.. เขาเคยบอกว่าหากใครจะไปอาศัยที่กรุงเทพเรียนต่อก็บอกเขาได้...เขาจะช่วยให้ ที่อยู่อาศัย...แต่เอ็งก็ต้องช่วยงานเขาละนะ..."หลวงลุงยื่นซองจดหมายมาให้ เป็นลายมือหน้าซองพร้อมที่อยู่และมีจดหมายภายใน
"ครับหลวงลุง....ผมจะไม่ ทำให้หลวงลุงกังวลครับ...อีกทั้งจะช่วยงานตามที่หลวงลุงสอนครับผม.."มันรีบ ตอบอย่างดีใจเพราะหมดปัญหาที่อยู่แล้วช่วยประหยัดค่าเงินได้มากโขทีเดียว
"เออ.... ดีดี...เอ้าแล้วนี่..ข้ามีเงินไว้เผื่อต้องใช้จ่ายก็ใช้ได้เลย...ขาดเหลือก็ จดหมายมานะ..ไอ้ปื้ด..แล้วก็พยายามให้สำเร็จ...ข้าและแม่เอ็งก็ดีใจไปด้วย ....อย่างกลับมามือเปล่าละ.."หลวงลุงยื่นซองปึกหนึ่งให้ ปื้ดพนมมือรับอย่างดีใจอีกรอบ อย่างน้อยค่าเทอมค่าสมัครก็อยู่ได้อีกนานแน่
"ครับผม..."กราบลงอีกครั้ง แล้วก็เล่าให้หลวงลุงว่ามันต้องออกแต่เช้าไปพรุ้งนี้เกาะรถข้าวสารที่โรงสีหน้าวัด
มันคุยกับหลวงลุงจนมืดท่านก็จำวัด รีบลงมาเตรียมเสื้อผ้าและหนังสือที่จำเป็นพร้อมเพื่อออกแต่เช้าไม่ต้องรอเก็บอีกให้เสียเวลา
กว่าจะมาถึงกรุงเทพก็เกือบเก้าโมงเช้าเพราะรถเองก็ติดเวลาเข้าเมืองด้วย มันเลยต่อรถเมล์ที่รังสิตเข้ากรุงเทพไม่ต้องรอ ที่อยู่นั้นเป็นที่ในเม... อ่านทั้งเรื่อง
