เช้าวันต่อมาขณะที่ดิฉันกำลังง่วนอยู่กับการตะไบเล็บอยู่บนเตียง
พัศดีก็เดินหอบกล่องเข้ามาในห้อง
“สวัสดีรุ้ง”
“เอาอะไรมาคะนั่น” ดิฉันถามอย่างแปลกใจ
“เอาหนังสือมาให้น่ะ หนังสือแฟชั่นไง มีเล่มที่รุ้งเป็นนางแบบเกือบครบเลยนะ
แล้วก็มีเล่มอื่นๆด้วย ผมเอามาให้อ่านเล่น รุ้งจะได้ไม่เหงา”
“ขอบคุณค่ะ” ดิฉันตอบรับอย่างจริงใจ
“แล้วก็นี่ เล่มใหม่ล่าสุด” เขาเดินมานั่งข้างๆดิฉัน
แล้วยื่นหนังสือแฟชั่นชื่อดังเล่มหนึ่งให้
หน้าปกเป็นนางแบบสาวที่สวยสะดุดตาซึ่งดิฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
ดิฉันพลิกดูภาพเธอไปเรื่อยๆ สาวน้อยคนนี้ดูงามสง่ามากในทุกๆชุด
โดยเฉพาะชุดราตรีสีน้ำตาลเลื่อมทอง
ลำคองามระหงประดับด้วยสร้อยไก่ฟ้าสีทองประดับเพชร ต่างหูทองคำ
และสร้อยข้อมือหัวใจสีทองประดับมุก ตากลมโตของเธอเป็นประกายแวววาว....
ประกายที่สดใส ของคนที่เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง...
ซึ่งครั้งหนึ่งดิฉันเคยมี
“เธอสวยมากเลยนะคะ” ดิฉันพึมพำ ตาพร่าเลือนด้วยน้ำตา
ภาพของเด็กสาวคนนี้ทำให้ดิฉันอดคิดถึงอดีตที่เฉิดฉันท์ไม่ได้
มันเป็นภาพของเด็กสาวที่เต็มไปด้วยความฝันของคนที่เข้าสู่วงการใหม่ๆ
คนที่เชื่อว่าสามารถคว้าดาวให้มาอยู่ในกำมือได้
“สวย..ยังงั้นรึ” พัศดีพูดอย่างนุ่มนวล “ไม่มากไปกว่ารุ้งหรอก”
เขาลูบไล้เรือนผมของดิฉันเบาๆ
“รุ้ง...ยังสวยอยู่อีกหรือ” ดิฉันเงยหน้ามองเขาอย่างตัดพ้อ
“..อย่าหลอกรุ้งอีกเลย... รุ้งเหมือนดอกไม้ที่ถูกเด็ดออกจากต้นแล้ว
มีแต่จะเหี่ยวเฉา ไม่มีวันกลับไปสดใสอีกแล้ว”
ดิฉันพูดคนที่อย่างน้อยใจในวาสนาตัวเอง
“อย่าพูดอย่างนั้นสิรุ้ง.. ดูที่กระจกนั่น” ดิฉันเงยหน้ามองทีกระจก
ภาพของหญิงสาวที่มีแต่แววตาที่เศร้าสร้อยปรากฏอยู่ตรงหน้า
“ถ้ารุ้งอยากจะเปรียบตัวเองเป็นดอกไม้
รุ้งก็ไม่ใช่ดอกไม้ที่ถูกเด็ดออกจากต้นหรอก
แต่รุ้งคือดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานอย่างเต็มที่อยู่ต่างหาก
ดูดีๆซิ...รุ้งสวยและมีเสน่ห์ดึงดูดยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ รุ้งไม่รู้ตัวหรือ”
เขาพึมพำแล้วก้มลงมาซุกไซร้ที่พวงแก้ม แต่ดิฉันเบี่ยงตัวออก
“ท่านคงจะไม่ได้มาเพื่อที่จะพูดเอาใจรุ้งหรอกนะ”
เขาถอนหายใจตอบ
“พรุ่งนี้ จะมีอีกคนนะรุ้ง”
“ใครคะ”
“คราวนี้เป็นเด็กหนุ่มน่ะ อายุคงจะมากกว่ารุ้งนิดเดียวมั๊ง เขาชื่อ วิชาญ
เอกศิริณรงค์”
“พี่เอ๋!” ดิฉันอุทานอย่างตกใจ
“รู้จักเขาหรือ”
ดิฉันพยักหน้า รู้สึกถึง... อ่านทั้งเรื่อง
