เธอชื่อโบว์ครับ เป็นผู้หญิงคนแรกที่สะดุดตาผม ตั้งแต่วันแรกที่เข้าปฐมนิเทศน์ตอนเข้าม.4 แล้วก็โชคดีที่เธออยู่ ห้องเดียวกับผมเสียด้วยสิ แน่นอนว่าสาวผิวขาว หน้าคมเสียงหวานคนนี้ ไม่ได้สะดุดตาแค่ผมคนเดียว พวกหนุ่มหน้าใหม่ ที่เข้ามาพร้อมกัน ต่างก็แอบเหล่เธอกันตาเป็นมัน เอาเป็นว่าผมโชคดีกว่าหลายๆ คน ที่มีเธอมาให้นั่งเหล่และนั่งฝันได้ ตลอดสามปี ซึ่งจนแล้วจนรอดไม่มีใครจีบเธอสำเร็จเลยจนจบม.ปลาย ผมน่ะเหรอไม่ได้แม้กระทั้งลงมือจีบ ใครจะมาสนใจ คนหน้าจืดๆ อย่างผม แต่ก็โชคดีอีกนั่นแหละที่เธอยู่ห้องเดียวกับผม ก่อนจบผมก็ได้ที่อยู่เธอมาจากสมุดเฟรนด์ชิพที่แลก กันเขียนทั้งห้อง จากนั้นผมก็เข้ามาเรียนต่อในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ระหว่างที่อยู่ที่นี่ อาจจะเป็นเพราะความว่าง ทำให้ ผมตัดสินใจเขียนจดหมายไปคุยกับเธอโดยส่งไปที่บ้าน หลายเดือนต่อมานานจนผมลืมเรื่องจดหมายไปแล้ว เธอก็ตอบกลับ มาหาผม แค่ได้จดหมายตอบผมก็ดีใจแทบตายอยู่แล้ว ไม่ได้หวังอะไรมากกว่านั้น แต่ก็ยังเขียนตอบกลับไป เธอก็เขียนตอบ กลับมาอีกเช่นกัน หลายเดือนที่ผมยังใช้วิธีนี้ติดต่อกับเธอทั้งๆ ที่เธออยู่ไม่ได้ไกลจากผมเท่าไหร่เลย จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจ นัดเธอมาเจอ จากวันแรกที่พบหน้าเราก็สนิทกันมากขึ้นทุกวัน อาจจะเป็นเพราะความโชคดีของผมก็ได้ที่เข้าไปถูกจังหวะ เธอโดนรุ่นพี่ที่มหาลัยตามจีบ แต่เธอไม่ชอบรุ่นพี่คนนั้น เลยกะใช้ผมเป็นกันชน สุดท้ายกันชนก็เลยชนเธอเสียเอง ความ สัมพันธ์ของเราก็เป็นไปเหมือนกันคู่อื่นๆ ทั่วๆ ไปไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น จนกระทั้งวันหนึ่งเราไปดูหนังกัน แต่เกิด เหตุการณ์เหนือความคาดหมาย ทำให้เธอกลับไปที่หอพักไม่ทันเวลาปิด ผมก็เลยตัดสินใจพาเธอกลับไปที่อพาตเม้นท์ บังเอิญว่าผมเช่าอยู่คนเดียวเสียด้วยสิ หลังจากเข้าไปในห้อง ผมเปิดทีวีให้เธอนั่งดูอยู่บนพรมข้างเตียง ส่วนผมก็จัดการ เสื้อผ้าไว้ให้เธอเปลี่ยน พร้อมกับเตรียมหาผ้าปูกะจะนอนข้างเตียง แล้วให้เธอนอนข้างบน ผมคิดงั้นจริงๆ นะให้ตายสิ จากนั้นผมก็ไปนั่งพิงขอบเตียงดูทีวีอยู่ข้างเธอ หนังที่ฉายอยู่ในทีวีเป็นหนังโรแมนติกครับ เธอเป็นคนอ่อนไหวกับเรื่องพวก นี้ซะด้วยสิ สักพักเธอก็เอนมาซบไหล่ผม เอาหล่ะสิ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอทำให้ร่างกายผมชักจะไม่ปกติเสียแล้วสิ ผมพยายามข่มใจโอบไหล่เธอเข้ามาชิด ความรู้สึกดีๆ มันไหลผ่านไปทั่วร่าง ปนกับความใคร่ที่คั่งค้างมาหลายวันที่ผมไม่ ได้ระบายออก ผม... อ่านทั้งเรื่อง
