...............แก้ว นั่งมองหน้าบอร์ด บ้านอุ่นไอรักที่ว่างเปล่า บ้านหลังนี้ให้อะไรหลายอย่างที่แก้วไม่รู้ก็ได้รู้ ไม่คิดก็ได้คิดและมอบความรู้สึกดีๆก็หลายครั้ง แก้วนั่งมองด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอกได้ วันนี้ไม่มี
อีกแล้ว แก้วนั่งหลับตาเพียงอยากจะนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เคยได้อ่าน เรื่องราวต่างๆที่เคยได้เขียนตอบ แก้วเอนกายกับเก้าอี้หนานุ่ม...สายตาทอดมองภาพดาราใหญ่อย่าง ฮิ้วด์แก๊นต์ ที่เธอติดไว้กับบานประตู
ห้อง...แก้วมองแล้วอดยิ้มให้ไม่ได้เลยเพราะทุกครั้งที่มองภาพนี้....ใบหน้าหล่อคมและยิ้มเปิดเผยของดาราคนนี้มันรู้สึกสบายใจเสียเหลือเกิน....แก้วนั่งทอดอารมณ์และความรู้สึกไปกับเหตุการณ์เมื่อ
ตอนกลางวันที่โรงอาหารของมหาลัย.....แก้วนั่งทานข้าวกับเพื่อนๆ...แก้วอร่อยกับรสชาดอาหารจานโปรด....แกงเนื้อเขียวหวานหอมกรุ่นจากเตาเป็นอะไรที่เธอหลงไหล....แก้วนั่งทานพร้อมพูดคุยบ้างกับ
เพื่อนสนิด.....สายตาเธอเหลือบมองเห็นชายร่างแคระที่ก้มลงนั่งล้างจานอยู่ที่หลังร้านนั้น....สายตาเขามองรอดใต้กระโปรงเธออย่างจงใจ....แก้วก้มมองดูตัวเองแล้วตกใจเพราะร่องกลางกระโปรงเปิดกว้าง....
เขาคงเห็นความอวบนูนเด่นข้างใน...คงเห็นเรียวขางามของเธอ.....แก้วสะดุ่งฉุกคิดและหนีบเรียวขานั้น....แก้วอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองเขาอีกครั้ง.....ชายร่างพิการแคระแกน....ใบหน้าบอกว่าอายุของเขาคง
มากกว่าเธอไม่เท่าไรนัก....แขนสั้นดูคดโก่งไม่ได้รูป....ขาโก่งงอเล็กน้อยดูไม่แข็งแรง....ดวงตาบอกความรู้สึกของเขาดูแปลกๆ....หน้าผากดูโหนกนูนไม่ได้รูปทรงนักและผิวดูกร้านเหมือนเขาตากแดดมาทั้ง
ชีวิต....แก้วคิดว่าเขาคงไม่เคยเห็นผู้หญิงงาม....เขาคงไม่เคยรับรู้ความสุขกายและใจจากหญิงใด.....อาจเพราะร่างกายที่พิการแคระแกนทำให้เขาไม่อาจคิดเอื้อมแบบนั้น.....ดวงตาเขาประกายอย่างบอกไม่
ถูก....สายตาเขายังจับจ้องมองเรียวขาเธอที่ถึงแม้จะหนีบแน่น....อาจเพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงงามดั่งที่เขาฝัน....อาจเพราะว่าเรียวขาสวยงามดั่งหงษ์ของเธอทำให้เขาต้องไหลหลง....แก้วมองเขาอย่างบอก
ความรู้สึก....แก้วค่อยๆแยกเรียวขาออกช้าๆ....ค่อยๆกว้างขึ้นอีก...อีก...โคนขาเนียนสวยเริ่มอวดโฉม....ความอวบนูนเด่นของเธอเขาคงเห็นชัด....แก้วแยกขากว้างขึ้น...โอวว...สายตาเขาดูประกายวาว...ดวงตา
เขาดูหื่นกระหาย...มือเขาหยุดนิ่งละจากจานกองนั้น....แก้วชำเลืองมองดูเพื่อนร... อ่านทั้งเรื่อง
