“พี่ไปก่อนนะ…” ชายหนุ่มหันมาเอ่ยกับภรรยาสาวสวย พร้อมกับหอมแก้มขาวเนียนฟอดใหญ่ หญิงสาวเอียงคอให้สามีอย่างมีจริต แต่เขาไม่หอมเปล่า ปากซุกซนซอนไซ้ไล่ลงมาที่ซอกคอขาวผ่อง ส่วน
มือลูบไล้อยู่บนเอวคอด ลงมาถึงสะโพกผายงอนงาม
“อย่าสิคะ เดี๋ยวไปทำงานสายนะ...” สาวสวยทำเสียงเง้างอดใส่สามี ดึงมือของเขาออกเบา ๆ
“แล้วพี่จะรีบกลับนะ ...อยากให้ถึงตอนกลางคืนเร็ว ๆ จัง…” ชายหนุ่มตาเป็นประกาย หญิงสาวอมยิ้ม มองตาสามี พลางขยับเนคไทให้
“กลับมาเร็ว ๆ นะคะ...แอนรออยู่…”
ต้นยิ้ม ก่อนจะเดินไปขึ้นรถยุโรปคันหรู ขับออกไป
แอนมองตามจนรถสามีพ้นตัวบ้านไป พลันรอยยิ้มบนใบหน้างามก็จางวูบลงไปทันใด เธอถอนหายใจแผ่วเบา เดินกลับเข้ามานั่งบนโซฟา เหม่อมองทีวีอย่างคนเลื่อนลอย
ตั้งแต่เมื่อไหร่เธอก็ไม่อาจรู้ได้ หรืออาจจะเป็นตั้งแต่ที่เธอตัดสินใจแต่งงานกับต้นเมื่อ 6 เดือนที่แล้วกระมัง ที่เธอรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก ทุกครั้งที่ต้น ผู้เป็นสามีของเธอ ออกไปทำงาน เธอจะรู้สึกหดหู่
เหมือนมีชีวิตอยู่คนเดียวบนโลก ช่างแตกต่างจากตอนที่เธอยังไม่ได้แต่งงานเหลือเกิน
ตั้งแต่เธอเรียนจบเมื่อปีที่แล้ว เธอยังไม่ได้ทำงาน หรือทันได้คิดทำอะไรเลย ต้นก็มาขอเธอแต่งงาน และเธอก็ตัดสินใจรับคำขอนั้น เธอคิดว่า ที่เธอรับคำขอนั้น ก็เพราะความรู้สึกผิดบาปที่เธอกระทำต่อต้น
มากมาย
แล้วคำถามหนึ่งก็แล่นเข้ามากระตุกหัวใจเธอ “นี่เราคิดผิดหรือเปล่า”
หัวใจของแอนสั่นหวิว เธอหลับตาพยายามขับไล่ความคิดนั้น
แอนเดินมาที่ห้องพักของคนขับรถที่อยู่ใกล้กับตัวบ้าน “น้ากันต์ พาแอนไปห้าง...นะ แอนอยากไปเดินเล่นหน่อย…”
คนขับรถวัย 50 พยักหน้าเบา ๆ “ครับคุณแอน..” กันต์ซึ่งเป็นคนขับรถของต้นมาก่อน ปฏิบัติรับใช้แอนตามคำสั่งของต้นอย่างเคร่งครัด เขาชอบแอนตรงที่ไม่ถือตัว คุยได้แบบกันเอง และเป็นผู้หญิงที่มีความ
สวยหวานผสมกับความเปรี้ยวคล่องแคล่วมั่นใจที่สุดคนหนึ่งที่ตัวแกเองเคยเห็นมา
แต่แกก็อ่านทะลุปรุโปร่งว่า คุณแอน เก็บซ่อนความเหงาลึกไว้ในใจ ดูได้จากทั้งแววตา และการที่เธอมาเรียกให้แก พาไปนู่นไปนี่แทบทุกวัน
“ช็อปปิ้งเหรอครับ..” กันต์เอ่ยปากถาม ระหว่างที่รถยุโรปคันงามติดไฟแดงใจกลางเมือง
“เปล่าหรอกค่ะ ... แอนแค่อยากเดินดูของไปเรื่อยเปื่อย...”
กันต์ มองผ่านกระจกหลัง เห็นแววตาของเจ้านายดูเศร้าหมองเหมือนที่ผ่านมา แต่ความสวยยังคงหยาดเยิ้ม คิ้วโก่งได้รูป จมูกเรียวโด่งพองาม ริมฝีปากแดงระเรื่อ ผมดำสลวยดุจแพรไหม คนขับรถวัย 50
