ผมขอเล่าเรื่องสมัยเป็นทหารเกณฑ์ ก็สิบกว่าปีแล้วหละ แต่นึกถึงทีไรก็วาบหวิวทุกที ช่วงที่ไปฝึกภาคปฏิบัติ การใช้ชีวิตในป่า หลังจากฝึกภาคทฤษฏีและปฎิบัติบริเวณแคมป์ที่พักเสร็จแล้ว ก็ถึงตอนที่จะต้องไปฝึกการใช้ชีวิตในป่าจริง ๆ ซึงการฝึกในป่าจะแบ่งออกเป็นกลุ่ม ๆ ละ 10 คน โดยมีพี่เลี้ยง 2 คน กลุ่มผม มี จ.ส.อ.ทรงพล... กับ จ.ส.อ.วรวิทย์... เป็นพี่เลี่ยง ในช่วงหนึ่งของการฝึก ผมกับครูทรงพล(พวกทหารเกณฑ์จะเรียก ผู้ฝึกว่า ครู)เกิดพลัดหลงกับกลุ่ม โดยเราได้หลงเข้าไปในป่าลึก จนหาทางออกไม่เจอ ผมเดินตามหลังครูต้อย ๆ และก็เพิ่งจะได้สำรวจครู(ด้วยสายตา)ตอนนี้นี่เอง ครูเป็นคนที่รูปร่าง ดีมาก สูงใหญ่ งามสง่าสมชายชาติทหาร นาน ๆ ครูจะหันมาถามผม
"เป็นไงบ้างวะ"
"สบายครับครู"
"นั่งพักตรงนี้ก่อนนะ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว เราเดินมาทั้งวัน หิวมั๊ย" ครูถามพร้อมกับนั่งลง ผมไม่ได้ตอบคำถามครูแต่เข้าไปนั่งใกล้ ๆ ครู ได้กลิ่นความเป็นผู้ชายของครูโชยมาแตะจมูกเป็นพัก ๆ ทำให้มีความรู้สึกแปลก ๆ "สงสัยเราคงต้องนอนพักตรงนี้แล้วหละ เองไปหากิ่งไม้ที่มีใบเยอะ ๆ มาปูเป็นที่นอนนะ เดี๋ยวข้าจะก่อไฟ เออ ชื่ออะไรหละเรา"
"พงศ์ดนัยครับ ครูเรี... อ่านทั้งเรื่อง
คุณต้องเข้าสู่ระบบก่อนถึงจะเขียนข้อคิดเห็นได้
Login และแสดงความคิดเห็น
