Από μικρό κοριτσάκι λάτρευα τη μουσική και δεν έχανα ευκαιρία να. τραγουδάω όπου βρισκόμουν, αρκεί να μου το ζητούσε κάποιος. Όλοι έλεγαν ότι έχω καταπληκτική φωνή και πως έπρεπε να ασχοληθώ επαγγελματικά. 'Έτσι άρχισα να μαθαίνω κιθάρα όταν ήμουν στην τελευταία τάξη του δημοτικού. Τελειώνοντας το λύκειο ήμουν αρκετά καλή κιθαρίστρια, αλλά η μεγάλη μου αγάπη ήταν πάντα το τραγούδι.
Η φωνή μου είχε κάνει πολλούς να πάθουν την πλάκα τους και μια φορά μάλιστα σε κάποια συντροφιά ήταν ένας τύπος που μου πρότεινε να με πάει σε μια δισκογραφική εταιρία που εργαζόταν και ο ίδιος. Έψαχναν είπε, για καινούριες φωνές. Μόνο που ήταν για λαϊκά και εγώ δεν γούσταρα. Είχα βέβαια φιλοδοξίες να κάνω καριέρα στο τραγούδι αλλά η μεγάλη μου αγάπη ήταν η ροκ και η τζαζ. Αν έκανα κάποια παραχώρηση, αυτή θα αφορούσε την ποπ ή έστω την ελαφρά ηλεκτρική μουσική. Την έψαχνα λοιπόν από μόνη μου, όμως όλοι οι γνωστοί μου ή δεν ήξεραν κανένα όργανο, ή έπαιζαν μόνο κιθάρα. Τι σκατά συγκρότημα θα κάναμε μόνο με κιθάρες; Αφήστε που και όσους ήξερα να ασχολούνται με τη μουσική, έπαιζαν μόνο τα απλά σουξεδάκια της εποχής ή τα παλιά κλασικά κομμάτια, της ποπ κυρίως.
Αφού λοιπόν θα κάναμε δικό μας συγκρότημα, δεν θα έπρεπε πρώτα από όλα να την βρίσκουμε οι ίδιοι, μεταξύ μας, και μετά να διασκεδάζουμε τον κόσμο; 'Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο πίστεψα ότι θα έβρισκα ανθρώπους με κοινά γούστα και θα φτιάχναμε κάποιο σχήμα, αν όχι για να προχωρήσουμε σε επαγγελματική καριέρα τουλάχιστον να κάνουμε το κέφι μας και να περνάμε καλά. Δυστυχώς και εκεί τα ίδια βρήκα. Δηλαδή, δεν πιστεύω ότι δεν θα υπήρχαν άλλοι σαν κι εμένα, ίσως να ήταν η δική μου μόνιμη γκαντεμιά που δεν μπόρεσα να τους γνωρίσω και να έρθω σε επαφή μαζί τους. Είχα όμως πολύ διάβασμα στην αρχή και έτσι για αρκετό καιρό δεν με απασχόλησε καθόλου αυτό το ζήτημα.
Ήταν λίγο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων που είδα μια αγγελία καρφιτσωμένη σε έναν πίνακα ανακοινώσεων της σχολής. Ζητούσαν κάποιον ή κάποια που να παίζει κιθάρα βέβαια, αλλά πάνω από όλα να τραγουδάει και να θέλει να συμμετέχει σε ένα τζαζ-ροκ σχήμα. Από κάτω έγραφε ένα τηλέφωνο. Αντί να αντιγράψω το νούμερο, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος στη θέση μου, ξεκόλλησα το χαρτάκι και το πήρα μαζί μου. Το ίδιο απόγευμα τηλεφώνησα.