ตอนนั้นมันประมาณครึ่งปีหลัง เกือบจะเที่ยงวัน ตอนที่ผมจะรู้สึกได้ว่าฝนเริ่มลงเม็ด อีกทั้งท้องฟ้าก็มืดไปหมด
จากนั้นเม็ดฝนก็เริ่มหนาขึ้นก่อนจะเทลงมาห่าใหญ่ แรงจนแทบจะกลายเป็นม่านหมอก และมันก็เป็นปกติที่ทำให้คุณเปียกโชก แต่แล้วสุดท้ายก็เหมือนสวรร์คจะช่วยผม ฝนเริ่มซาลงเล็กน้อย แผนที่บอกว่าภายในระยะ10ไมล์ข้างหน้าจะไม่มีแม้แต่ที่หลบฝน และมันก็ดูเหมือนว่าผมคงต้องเปียกไปจนกว่าจะเข้าไปหลบในกระท่อมไม้ใกล้ๆซึ่งไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลยผมเอื้อมมือไปเปิดประตูซึ่งทำให้ผมประหลาดใจที่มันไม่ได้ล็อคไว้ จากนั้นผมจึงเดินเข้าไปข้างใน ผมสำรวจรอบๆก่อนจะพบเตียงนอน, เก้าอี้ 2 ตัว,และเตาไฟเล็กๆพร้อมกองฝืนแห้งที่อยู่ข้างๆ หน้าต่างสกปรกไม่ยอมให้แสงผ่านเข้ามาข้างในมากเท่าไหร่ สิ่งแรกที่ผมทำคือถอดเสื้อผ้าของผมออกทั้งหมดเพื่อพึ่งให้มันแห้ง เริ่มจากเสื้อ รองเท้าบู๊ท ไปจนกระทั่งกางเกงขายาว แต่ขณะที่ผมกำลังจะบิดน้ำออกจากถุงเท้าของผม ผมก็ได้ยินเสียงมาจากทางด้านนอก เป็นเสียงของโลหะกระทบกัน
"เยส แม่!!" ผมได้ยินเสียงสบถถึงแม้จะไม่ได้ยินควยรื่องหมายอัศเจรีย์ก็เถอะ 555+
ผมจึงมองลอดหน้าต่างออกไป พบว่าเป็นผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับผม(16)นอนแผ่หลาอยู่บนโคลนโดยมีจักรยานทับอยู่ ไอ้หมอนั่นลุกขึ้นเตะจักรยานด้วยความโกรธ แล้วจึงก้มลงไปสำรวจแผลที่หน้าแข้ง สัญชาตญาณของผมมันสั่งว่าให้ผมออกไปดูเขาเผื่อว่ามันจะร้ายแรง แต่ผมคิดว่าคงไม่ดีแน่ถ้าจะออกไปในขณะที่ใส่กางเกงในรัดติ้วตัวนี้ ่
เวรกรรม!! ไอ้หมอนั่นหันมองมาทางกระท่อมนี้ ก่อนจะจอดจักรยานของเขาไว้บริเวณหน้าต่าง แล้วจึงโผล่เข้ามาอย่างรวดเร็ว ผมบอกได้เลยว่าเขาแทบจะหัวใจวายตายเมื่อรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเดียวในกระท่อมหลังนี้ เขาอ้าปากข้างหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
"ผะ...ผะ..ผม..ม มม.." เขาพูดตะกุกตะกัก
"อ้อ..นายทำฉันตกใจรู้มั้ย" เขาว่า ก่อนจะถาม
"นายก็ติดฝนอยู่ที่นี่ล่ะซิ?" ขณะที่สีหน้าของเขาค่อยกลับมาช้าๆ
"ถูกเผง" ผมว่า
"ฉันชื่อ แฟรงค์, แฟรงค์ คอลลิน" ผมแนะนำตัวก่อนยื่นมืออกไปให้เขา เขารับไว้พร้อมเขย่าอย่างพอเป็นพิธี
"อลัน, อลัน ไรท์" ไอ้หมอนั่นกล่าว
"นายน่าจะถอดเสื้อผ้าของนายออกนะ ฉันกำลังหาอะไรมาจุดไอ้เตานั่นอยู่"ผมแนะนำ
"ฉันมีไม้ขีดอยู่ในเป้" เขาหยิ... อ่านทั้งเรื่อง
