มันอดไม่ไหวแล้ว

ผม กับกุหลาบรักชอบกันมานานก็จริงอยู่ แต่เราไม่ค่อยได้มีเวลาพูดคุยกันเท่าไหร่นัก ที่เป็นเช่นนี้เพราะว่าเราต่างคนต่างก็อายซึ่งกันและกันนั่นเอง ไม่รู้เหมือนกันว่ารักกันเข้าไปได้ยังไง

บ้านผมน่ะเป็นบ้านนอก ไม่มีหรอกครับเรื่องน้ำประปาอย่างที่คนกรุงเทพฯเค้ามีกัน ดังนั้นน้ำกินน้ำใช้ทั้งหลายแหล่จึงอาศัยน้ำคลองกันทั้งหมู่บ้าน คนไหนขยันก็ตักไปอาบที่บ้าน แต่ผมเป็นคนขยันน้อยอยู่สักหน่อย จึงพาตัวไปอาบที่คลองให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย อีกอย่างคลองมันอยู่ตรงหน้าบ้านเสียด้วย แค่เดินลงมาที่ท่าน้ำเท่านั้นก็เรียบร้อย แต่พวกผู้หญิงเค้าชอบตักกันขึ้นไปอาบที่ห้องน้ำก็ช่างเค้าเถอะ

วันนั้นผมกำลังสระสรงคงคาในท้องคลองอย่างเริงรื่นชื่นใจอยู่นั้นเอง กุหลาบก็แวะมาหาผม แต่เธอไม่ได้มาเพียงคนเดียวตามลำพัง เธอพาเพื่อนสาวมาด้วย ผมจึงเอ่ยปากชวนเธอกับเพื่อน ๆ ให้ลงมาเล่นน้ำด้วยกัน กุหลาบว่าไม่มีผ้าผลัด ผมนึกแล้วเชียวว่าต้องมารูปนี้ จึงบอกให้เธอกับเพื่อนไปเอาผ้านุ่งของแม่ผมมาผลัด เรื่องก็จบลงด้วยดี

ตลอดเวลาที่เล่นน้ำด้วยกันนั้น จิตใจผมมันไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเลย เพราะเห็น ๆ อยู่ต่อหน้าต่อตาว่าความขาวความอวบที่กุหลาบมีนั้นมันมากขนาดไหน เฮ้อ..แล้วเพื่อน ๆ ของกุหลาบก็เหมือนกัน เด็กอะไรก็ไม่รู้..แค่ 16-17 ปีเท่านั้นแต่ดันขนกันมาเสียมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นมนั้นช่างเบ้อเร่อเบ้อร่ากันนัก เวลาที่พวกเธอขึ้นไปนั่งพักเหนื่อย ผ้าถุงเปียก ๆ รัดเนื้อตัวเสียจนเห็นหมดว่าสะโพกนั้นงอนงามขนาดไหน ด้านหน้าก็โหนกนูนไม่แพ้กัน ผมดูแล้วใจสั่นจนไม่กล้าขึ้นจากน้ำ ก็เจ้าวายร้ายประจำตัวน่ะซิดันทะลึ่งตื่นขึ้นมา

ผมดูกุหลาบแล้วจินตนาการเพริดไปว่าเมื่อไหร่หนอจะได้ภิรมย์สมรักกับเธอเสีย ที ส่วนเรื่องที่เธอจะมาเล่นน้ำตามลำพังกับผมน่ะเลิกคิดเลิกหวังได้อย่างเด็ด ขาด ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม ผมจึงไม่ทันได้ยินว่ากุหลาบพูดอะไร มาสะดุ้งตกใจอีกครั้งตอนที่เธอเข้ามาพูดอยู่ใกล้ ๆ นั่นเอง

"พี่หล่อ ไปว่ายน้ำด้วยกันไหม"

"ไม่ล่ะ พี่ต้องขอตัวก่อนนะ เชิญกุหลาบกับเพื่อน ๆ เถอะ เดี๋ยวพี่จะขึ้นอยู่แล้วเพราะว่าอาบมานาน"

ครั้นเมื่อกุหลาบกับเพื่อน ๆ เธอพากันว่ายน้ำออกไปกลางคลอง ผมจึงถือโอกาสหันหลังให้เธอและเดินขึ้นจากน้ำ ที่ต้องรอให้กุหลาบว่ายน้ำออกไปไกล ๆ เพราะกลัวเธอเห็นความผิดปกติของร่างกายผมน่ะซีครับ

หลังจากวันนั้นแล้วผมก็คิดหนักเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะคิดหาวิธีฟันกุหลาบ ไม่ออก วัน ๆ จึงเอาแต่นั่งซึมกระทือจนเพื่อน ๆ ทักกันขรมว่าเป็นอะไร

เมื่อเห็นพวกเพื่อน ๆ เท่านั้นความคิดผมก็วิ่งปร๊าดทันที

"ไชโย..คิดออกแล้วโว้ย"

เพื่อน ๆ พากันสงสัย ผมจึงขยายให้ฟังและพร้อมกันนั้นก็ขอความช