“ เปิ้ล....เค้กใกล้เสร็จหรือยังล่ะลูก” เสียงแม่ร้องทักเตือน
“ยังเลยค่ะแม่.....วันนี้ไม่มีคนมาช่วยเปิ้ลเลย”
“วันนี้เค้าไม่ว่างกันน่ะลูก วันนี้ตอนเย็นแม่กับพ่อก็ต้องไปงานเลี้ยงน่ะ พอดีเจอเพื่อนเก่าเลยนัดสังสรรค์กันนิดหน่อย”
“เปิ้ลรู้แล้วล่ะค่ะ.....แม่พูดมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
แม่ของเปิ้ลทำท่าจะพูดอะไรต่อแต่ก็เปลี่ยนใจ เธอคงรู้สึกไม่ดีอยู่ลึกๆที่ต้องปล่อยลูกสาวไว้แล้วตัวเองไปเที่ยว แต่ก็นั่นแหละเธอก็กาเหตุผลมาเข้าข้างตัวเองจนได้ว่า ฉันอยู่บ้านตั้งนานจะออกไปงานเลี้ยงนิดหน่อยไม่เห็นเป็นไรเลย
“ว่าไงนะจ๊ะ วันพรุ่งนี้เหรอ........อืมได้เลยจ่ะ ป๋องว่าง”
ป๋อง ้องชายคนเดียวของเปิ้ลเดินคุยโทรศัพท์เสียงดังจากข้างบนลงมาจนถึงห้องรับแขกแล้วนั่งคุยอย่างสบายอารมย์ เปิ้ลคิดว่าทำไมถึงมีแต่คนที่ไม่ต้องเหนี่อยเหมือนเธอเลย ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งหงุดหงิด
“ป๋อง.....คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วมาช่วยพี่ทำเค้กหน่อยนะ”
“ป๋องไม่ว่างหรอกพี่เปิ้ล”
ป๋องตะโกนเสียงดังข้ามห้อง
“ป๋องมีอะไรทำหรือไงถึงจะได้ไม่ว่าง”
“ป๋อง......เอ่อ...ป๋องต้องทำงานส่งอาจารย์พรุ่งนี้ไม่ว่างหรอกพี่เปิ้ล”
แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าน้องชายโกหกแต่เปิ้ลก็ไม่รู้จะทำอะไรได้ เธอคงต้องทำคนเดียวซะแล้ว เธอได้ยินเสียงร้องเพลงของพ่ออยู่บนบ้านที่แสดงออกว่ามีความสุขแค่ไหน ก็น่าจะมีความสุขอยู่หรอกนะ วันนี้ได้ไปเที่ยวโดยที่ไม่ต้องแอบหนีไปเหมือนทุกครั้ง เธอคิด
สักพัก พ่อกับแม่ของเธอก็เดินลงมาจากบนบ้าน ในชุดที่พร้อมสำหรับงานเลี้ยงในคืนนี้แล้ว
“คืนนี้แม่กลับดึกไหมคะ” เปิ้ลถามโดยไม่ได้หันมามอง เธอยังคงกวนเปิ้ลต่อไป
“ไม่น่าจะดึกหรอกลูก งานเลี้ยงคนแก่ไม่มีอะไรหรอก”
“สำหรับแม่น่ะไม่ดึก แต่ของพ่อน่ะเช้า” เสียงแหลมๆของพ่อเธอที่มักจะพูดกวนประสาทแม่เสมอ
“มานี่ตาตุ๊ก วันนี้แกตายแน่ๆ ฮึ่ม”
ทั้งพ่อและแม่ออกจากบ้านไปงานเลี้ยงแล้ว เหลือแต่เปิ้ลกับป๋อง สองพี่น้องเท่านั้นที่อยู่ที่บ้าน แต่ก็เหมือนกับว่าเปิ้ลอยู่คนเดียวเพราะป๋องก็เอาแต่คุยโทรศัพท์อย่างมีคว... อ่านทั้งเรื่อง
