คุณกวิน

“สวัสดีค่ะคุณกวิน วันนี้ไม่ทราบว่าป่วยเป็นอะไรคะ?? เอ่อ คุณนรากรกลับไปก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวคนไข้รายนี้กวางรับไว้เองค่ะ” หญิงสาวเจ้าของชื่อนรากรเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่งเมื่อเห็นผู้ที่เปิดประตูเข้ามา

แล้ว เธอก็ยิ้มให้เขาผู้นั้นอย่างเป็นกันเอง และตอบกลับไป “จ้ะๆ แหม…..พอคนไข้ส่วนตัวมาเข้าหน่อยไล่เพื่อนไล่ฝูงเลยนะ รักษากันให้ดีๆนะจ๊ะ ระวังอย่าให้คนไข้ช้ำล่ะงั้นชั้นไปก่อนนะยะ” นรากร

หยิบกระเป๋าขึ้นจากบนโต๊ะแล้วเดินออกไปจากห้องโดยที่ก่อนจากไปเธอก็ไม่ลืมที่จะยิ้มให้ชายหนุ่มที่เพิ่งจะเข้ามาพร้อมทั้งรับไหว้จากเขาด้วย กวินยิ้มแหยๆเมื่อร่างของนรากรลับตาไปแล้ว เขาจึงหัน

กลับมาแล้วบ่นอู้อี้ “โธ่คุณแม่ครับ เมื่อไหร่จะเลิกทักผมแบบนั้นซะทีนะ น้า-นรากรก็พลอยผสมโรงไปด้วยอีกคน” พิมผกาหรือกวาง หัวเราะคิกอย่างสบอารมณ์ “จ้าๆ….พ่อหนุ่มหน้าบาง แม่ขอโทษค่ะ แต่

ว่าก็ว่าเถอะระวังตัวไว้นะ อย่าเจ็บไข้ได้ป่วยมาก็แล้วกัน ถึงมือแม่หรือยัยเล็กเมื่อไหร่ละก็น่าดูชมแน่” กวินเบ้หน้าแสยะล้อเลียนมารดานิดหนึ่ง “แบร่….จ้างให้ก็ไม่มาหรอก โรงบาลนี้อ้ะ ว่าแต่ว่า ผมหิวแล้ว

นะแม่ ไปหาไรทานกันก่อนได้มั้ยอ้ะคับ” พิมผกาหรี่ตามองลอดแว่นดูลูกชายสุดสวาทอย่างคนเจ้าเล่ห์ “เอ๊าะอ๋อ…..หิวนี่เอง….ตังค์ตัวเองก็มีไม่ไปหากินเอาล่ะเจ้าคะ ต้องมารอเค้าทำไมล่ะฮึ…” กวินเป่าปาก

ตาเหล่รู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้าขึ้นมาฉับพลัน “เค้า??….โธ่…กำ….แม่คร้าบบ….เลิกล้อผมเล่นได้แล้วน่า….แล้วก็….ตังอ้ะมันก็มีอยู่หรอก….แต่มะอยากจ่าย…อย่าดื้อนะคร้าบคุณแม่คนสวย..คุณแม่ผู้น่าาาาา..

ร้าาากกกก..ที่สุดของผม เลี้ยงลูกชายสุดที่รักวันนี้ซักมื้อละกันนะครับ” กวินบ่นๆนิดหน่อยแล้วจึงอ้อนกลับไปบ้าง คนพูดนั้นพูดโดยไม่ตั้งใจ แต่คนฟังหูผึ่งทันที ถามสวนกลับไปทันทีแต่ด้วยน้ำเสียงหงุม

หงิมแบบเขินๆ“จริงรึเปล่าจ๊ะไอ้ที่พูดน่ะ” กวินยังตามไม่ทันเกาหัวแกรกๆแล้วถามกลับไป “อ่ะ..อะไรครับ อะไรจริงครับ…” พิมผกาก้มหน้างุด “ก็ที่ว่าแม่สวย แม่น่า…….น่ารักน่ะ จริงเหรอ??” กวินเป่า

ปากพรู “โถ….โถ…..นึกว่าอะไร ก็จริงสิครับ แม่น่ะไม่รู้ตัวมั่งเลยเหรอว่าแม่น่ะไม่ได้ดูแก่ไปเลยซักกะนิดเดียวใครมองผาดๆก็คิดว่าแม่น่ะอายุซัก 26-27 เท่านั้นแหละ แล้วผมก็เห็นหลายหนแล้วนะ ที่มี

ผู้ชายหลายๆคนมองแม่ตาเป็นมันแล้วมากะลิ้มกะเหลี่ยน่ะตั้งแต่ที่ทำโรงบาลเก่าก่อนที่แม่จะย้ายมาเนี่ย แล้วนี่ยังไม่รู้เลยว่ามีเหมือนที่เก่ามั้ย สงสัยผมต้องมารับทุกวันแล้วมั้งเนี่ย หรือยังไงครับคุณแม่??”

พิมผกายิ่งหน้าแดงมากขึ้นถามอ้อมแอ้ม “ลูก….ลูกหวงแม่เหรอจ๊ะ??” บางสิ่งบางอย