พี่รหัส

สวัสดีครับ ผมชื่อแม็ค หน้าตาก็ไม่หล่อ แต่หนุ่นักกีฬา และเพิ่งมาจากต่างจังหวัด ผมมีประสบการณ์เรื่องเสียวมาเล่าให้ฟัง ในครั้งที่สมัยยังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง อย่าไปเอ่ยชื่อสถาบันเลยมันไม่ดี เรื่องของผมมีอยู่ว่า ในตอนนั้นผมได้เข้าเรียนปี 1 ซึ่งก็ยังเป้นน้องใหม่ที่ใสซื่อ ไม่ค่อยรู้เรื่องของการลงทะเบียนเรียนมากนัก

ในขณะที่กำลังยืนเก้ๆกังๆ อยู่หน้าอาคารธุรการนั้น ก็ได้มีหญิงสาวคนหนึ่งหน้าตาน่ารักมาก หุ่นก็ดี ขาวสวยหมวยเอ็กซ์เลยก็ว่าได้ ลักษณะจากที่มองแล้วน่าจะมีเชื้อสายจีน เพราะมีผืฃิวขาวมากจนมองเห็นเส้นเลือดเลย ก็ได้เดินเข้ามาที่หน้าอาคารแล้วก็เดินผ่านไป แต่ไม่รู้ด้วยเหตุ เธอเดินผ่านผมไปแล้ว และก็หันหลังกลับเดินตรงเข้ามาหาผม และก็ถามผมว่ามีปัญหาอะไรให้ช่วยมั้ย ซึ่งผมก็เขินจนหน้าแดงไม่รู้จะตอบเธออย่างไร เธอก็เลยแนะนำตัวเองว่าชื่อ จิต อยู่ปี 2 เธอเป็นรุ่นพี่ผม และอยู่คณะเดียวกับผมเลย ผมก็เลยตอบเธอไปว่า

ผมไม่รู้ว่าจะลงทะเบียนเรียนอย่างไร เธอก็ใจดีแนะนำให้พร้อมทั้งยังพาไปลงทะเบียนตามวิชาเรียนที่ได้เลือกเอาไว้ พอลงทะเบียนเรียนเสร็จ เธอก็ถามชื่อผมว่าชื่ออะไร ผมบอกเธอว่าชื่อแม็คครับ แล้วพักอยู่ที่ไหน ผมบอกว่าอยู่หอพักด้านหลังมหาวิทยาลัย เธอก้อาสาเดินไปส่งผมที่หอพัก ก่อนกลับเธอยังบอกว่าไว้พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ เธอช่าวเป็นคนใจดีอะไรเช่นนี้ หลังจากนั้นมาไม่นานก็มีการรับน้องกัน จะถือเป็นโชคก็ได้เพราะเธอจับชื่อน้องรหัสได้เป็นชื่อผม ดูเธอจะมีอาการดีใจอย่างมาก ซึ่งมาทราบในตอนหลังว่า ที่เธอดีใจเพราะว่า เราได้มีการพูดคุยกันจนสนิทสนมกันแล้ว ไม่ต้องเป้นห่วงเท่าไร ต่อมากิจกรรมการรับน้องก็ได้เริ่มขึ้น โดยรุ่นพี่ที่คณะได้มความเห็นกันว่า จะพารุ่นน้องรุ่นนี้ออกไปรับน้องกันที่ภูกระดึง

ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก เมื่อถึงวันที่เดินทางผมตื่นเต้นอยากบอกไม่ถูก เพราะเป็นสถานที่ที่ผมใฝ่ฝันมานานแล้วว่า อยากจะไปเที่ยวสักครั้วหนึ่ง เพราะในสมัยที่เรียนมัธยมเพื่อนๆไปเที่ยวกัน แล้วกลับมาเล่าให้ฟัง ผมรู้สึกอยากไปมั่ง และในครั้งนี้ความฝันของผมก็เป็นจริงขึ้นมา เมื่อทุกคนขึ้นรถบัสเรียบร้อยแล้ว โดยรุ่นน้องทุกคนจะต้องคู่กับรุ่นพี่รหัส จะแยกกันนั่งไม่ได้ พอนั่งไปได้สักพักก็มีรุ่นพี่ที่เป็นกลุ่มวิทยากรการรับน้องก็เดินมาแจกผ้าเช็ดหน้าให้กับรุ่นคนละผืน แล้วนำมาผูกข้อมือติดกับรุ่นพี่รหัส ไม่ว่าจะทำอะไรก็ติดตามกันไปตลอด นอกจากเวลาเข้าห้องน้ำถึงจะแกะผ้าออกได้ แต่ต้องอยูห่างกันไม่เกิน 5 เมตร นั่นคือคำสั่งแรกที่ได้รับ

พอรถบัสแล่นมาถึงตีนเขาภูกระดึง และจฃะต้องเดินเท้าขึ้นภูอีกประมาร 8 กม. ซึ่งในสมัยนั้นจะต้องแบกของขึ้นกันไปเอง ไม่มีลูกหาบเหมือนสมัยนี้ พอเดินขึ้นไปได้สักพักพี่จิตรุ่นพ