ความรัก

.........................เมฆหมอกลอยจับกลุ่มเป็นก้อนโตๆดูสวยงามยิ่งนัก...มันดูเหมือนเมฆพวกนั้นติดตามมาส่งเธอที่ที่ยังอาวรในความรัก....เครื่องบินทีจีเริ่มลดระดับลงช้าๆเหนือเมืองสวรรค์อันชื่อว่าภูเก็ต....

ทะเลดูกว้างไกลเวิ้งว้างสุดสายตา...สีเขียวครามของอันดามันมันช่างสวยเหลือเกิน....เสียงเซ็งแส้ของผู้คนทั้งต่างชาติและคนไทย...ป้ายยกบอกชื่อ กัมลา อยู่ในมือชายร่างเล็กผิวดำแต่แต่งตัวในชุดพนักงาน

ต้อนรับของโรงแรม ฯ....กัมลาเดินไปทางเขาคนนั้นพร้อมการกล่าวสวัสดีอย่างไพเราะตามถาษาพื้นเมืองทางใต้....

..............โรงแรม ฟีนิคแห่งนี้เมื่อครั้งหนึ่งกัมลามาพักพร้อมสามีที่รักของเธอ...มันเป็นความสุขที่ไม่มีครั้งไหนเสมอเหมือน...ความรักมันทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดูดี...ดูสวยงาม..ราวกับว่าโลกนี้มีแต่ความรัก

แบบนั้น....ห้องพักซิงเกิลแบบธรรมดาที่กัมลาจับจองมันพอสำหรับเธอในการมาครั้งนี้...เตียงหนานุ่ม...แอร์เย็นฉ่ำราวกับว่าเธอกำลังอยู่ในขั้วโลกปานนั้น...กัมลายืนมองออกไปยังท้องทะเลกว้างของ

อันดามัน...ภาพความหลังที่เกินกว่าสองปีเข้าจับจิตใจเธอ....เสียงสะอื้นไห้ในคอลึก...มันเกือบไม่เหลือน้ำตาอีกแล้วจริงๆ....สายลมเย็นพัดสัมผัสร่างกัมลาจนเธอรู้สึกขนลุก......นรินจ๋า..กัมลามาที่ที่เราเคย

สุข...ที่ที่เราเคยรักและหลงไหลในความเป็นธรรมชาติ.....

.............วันนั้นกัมลารู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือนของพื้นดินราวสองสามนาทีเห็นจะได้.....ตอนเวลาแปดโมงกว่าๆของเช้าวันที่ 26 ธันวาฯ....เกือบสิบโมงเช้าทุกอย่างดูสงบนิ่งไม่มีอะไรบ่งชี้ถึงความหายนะ

ที่กำลังมาเยือนที่นี่...ที่ที่ใครๆต่างหลงไหลในมนต์เสน่ของทะเลสวยอันดามัน....กัมลาเอ่ยชวนนรินสามีที่พึงแต่งงานกันไม่ถึงสองเดือน...มันเหมือนการฮันนีมูนก็ใช่แตเป็นการมาเพื่องานด้วยในขณะ

นั้น...นรินเป็นวิศวะกรฯของบริษัทฯ...เขามาสัมนาที่ภูเก็ตเป็นครั้งแรก.....เขาจึงถือโอกาสพากัมลาเมียสาวมาเที่ยวด้วย...กัมลาเธอเป็นพยาบาลอยู่ใกล้ที่ทำงานของนริน...ความรักมันสุกงอมในเวลาไม่ถึงปีที่

ทั้งสองรักกันและตกลงแต่งงานกัน......นรินสนุกกับน้ำทะเลที่สาดเข้าหาร่างโดยที่มีกัมลาเมียสาวครอเครียอยู่ใกล้....เสียงคลื่นสาดตัวดังมาแต่ไกลริบ...แต่ใครจะรู้ว่านั่นคือมหันตภัยร้าย...เพียงชั่วไม่นาน...

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางกั้นแรงต้านอันโหดร้ายก็ถูกมันพัดพาไป...ไม่ว่าสิ่งนั้นจะใหญ่หรือเล็ก...มันไม่ต่างไปจากเศษขยะที่ถูกพัดผ่าน....ไม่เหลือแม้แต่เสียงเรียกร้อง...ไม่เหลือแม้แต่เศษธุรีที่เคยสัมผัส...กัม

ลาแทบไม่เชื่อว่านรินจะจากเธอไปอย่างไม่มีวันกลับ...