ดิฉันได้เวปนี้มาจากฟอร์เวิดเมล์เพื่อนส่งมา อ่านแล้วทำให้รู้ว่ามีโลกแบบนี้อยู่ด้วย ในชีวิตดิฉันคงไม่มีโอกาสทำแบบนี้ค่ะ เรื่องของดิฉันเกิดขึ้นหลายปีมาแล้วค่ะ ดิฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อแม่ เรียนมหาลัยชื่อดังในกรุงเทพๆ เป็นคนหน้าตาดีพอใช้ได้ แต่ดิฉันมีผิวขาวมาก เพราะมีเชื้อจีน นั่นเป็นเหตุให้มีผู้ชายมาคุยด้วยมากสุดในกลุ่มเพื่อนผู้หญิงด้วยกัน เคยมีเพื่อนชาย แต่ไม่เคยมีอะไรเกินเลยไปกว่า จับมือหอมแก้มกัน พ่อแม่กำชับหนักหนาเรื่องผู้ชาย มีญาติอีกหลายคนคอยเป็นหูเป็นตา คนที่เข้ามาจีบ ค่อยๆหายไปทุกคน เพราะดิฉันไม่ยอมให้เกินเลย ในที่สุดดิฉันก็เป็นคนเดียวในกลุ่มที่ยังไม่เคยโดนเรื่องอย่างว่า
ช่วงเรียนปีสุดท้าย ตอนนั้นอายุ 24 ก่อนเบญจเพศ เกิดเหตุการณ์ผลิกผันกับชีวิตที่ดูเหมือนจะไปได้ดีมีอนาคตสดใส ดิฉันประสบอุบัติเหตุรถบัสของมหาลัยพลิกคว่ำที่ต่างจังหวัด โดนส่วนของรถทับช่วงต้นขาเอาไว้ เป็นเวลานานหลายชั่วโมงก่อนที่ความช่วยเหลือจะไปถึง กว่าจะถึงมือหมอ เส้นประสาทขาก็เกือบจะตายหมดแล้ว หมอบอกข่าวร้ายว่าถึงแม้หมอจะไม่ตัดขาทิ้ง แต่ดิฉันก็ไม่สามารถเดินได้อีก
ดิฉันสิ้นหวังกับอนาคต ต้องเป็นภาระให้พ่อแม่ โชคดีที่คนรอบตัวให้กำลังใจอย่างดี ดันให้ดิฉันสู้เรียนต่อจนจบปริญญาตรี คณะบัญชี ดิฉันว่างอยู่สองปี สมองเริ่มเฉื่อยชา ตอนนั้นยังไม่มีคอมพิวเตอร์เหมือนทุกวันนี้ วันๆนั่งจ่อมอยู่บนรถเข็น จึงตัดสินใจเรียนกฏหมายเอาอีกปริญญา เลือกมหาลัยเปิด พ่อแม่ก็สนับสนุน เพื่อนร่วมชั้นช่วยเหลือดิฉันเป็นอย่างดี เพราะเป็นคนเดียวในห้องที่เป็นคนพิการ
ดิฉันนั่งเรียนติดกับคุณลุงคนหนึ่ง ที่เรียกคุณลุงเพราะแก่ที่สุดในชั้นเรียน แกเกษียณอายุแล้ว ที่มาเรียนก็เพราะตอนเด็กๆ แกไม่มีโอกาสเรียนหนังสือ พอแกทำงานมีสตางค์ส่งตัวเองได้ก็เริ่มเรียนต่อ แกชอบเรียนหนังสือ เพราะรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่แกทำได้ดี เมียแกเสียเมื่อปีที่แล้ว แกรักเมียแกมาก ขนาดสัญญาว่าจะไม่มีใครอีกตลอดชีวิต ลูกชาย2คนก็ทำงานแยกครอบครัวไป แกไปซื้อที่ดินแปลงเล็กๆแถวชานเมืองไว้ปลูกต้นไม้ แกรู้สึกเหงาเลยมาเรียนต่อ แกชื่อทิน ลุงทินเป็นคนอุบล สำเนียงตลกๆ แต่แกเป็นคนน่ารักมาก แกจะเป็นคนเข็นรถของดิฉันตลอด ตั้งแต่ลงจากรถที่พ่อขับมาส่ง แกจะเข็นมาส่งถึงห้องเรียน ช่วยเหลือดูแลดิฉันทุกอย่าง แกเอ็นดูดิฉันเหมือนลูกหลาน เราก็เลยสนิทกัน
4ปีมาแล้วที่ดิฉันนั่งรถเข็น คนพิการมักจะได้ตอบสนองความต้องการอย่างเต็มที่และได้ก่อนคนอื่นเสมอ ทำให้ดิฉันรู้สึกเคยชินที่มีคนคอยหยิบยื่นการบริการและสิ่งของให้ แต่ลืมเรื่องผู้ชายที่จะเข้ามาในชีวิตคนพิการอย่างดิฉันไปได้เลย มีแต่คนมองด้วยความสงสารมากกว่า เพื่อนๆที่คณะบัญชี ต่างจบทำงานและมีครอบครัวกัน
(เข้าสู่ระบบ และอ่านเรื่องราวเซ็กส์ทั้งหมด)