นักศึกษาฝึกงาน

เรื่องมีอยู่ว่า ประมาณ 11 ปีที่แล้ว ผมชื่อเสกเป็นพี่เลี้ยงนักศึกษาพยาบาลปีที่ 4 ที่ต้องออกมาฝึกงานที่่ชุมชน กลุ่มที่ผมดูแลมีสมาชิกทั้งหมด 8 คน เป็นกระเทยเสีย 2 คน นอกนั้นเป็นสุภาพสตรีหมด ทุกคนเป็นคนน่ารัก แต่มีอยู่ 1 คนเป็นสาวจังหวัดแพร่ เธอชื่อว่าแป้ง อายุ 22 ปี ส่วนสูงประมาร 170 ซม. เรียบกว่านางแบบเลยที่เดียว ทรวดทรงถ้ากะไม่พลาด นาจะ 36 25 36 บึบบับน่าฟัด แป้งเป็นหญิงสาวผิวขาวใบหน้ารูปไข่ ตามแบฉบับคนเหนือ พูดจาไพเราะฟังแล้วสบายหู ทั้งหมดต้องมากินอยู่หลับนอนในหมู่บ้านโดยอาศัยบ้านพัก สอ. เป็นที่อยู่ถึง 2 เดือน ชมชนที่ผมทำงานอยู่ จะมีรถโดยสารประจำทางวิ่งมารับคนที่จุดจอดรถวันละครั้งเท่านั้น ถนนภายในหมู่บ้านเป็นถนนลูกรังดินแดง ๆ ที่สำคัญจุดที่รถมารับผู้โดยสารต้องขี่รถเครื่องไปอีก 15 กม. ทำให้การเดินทางไม่สะดวกนัก ผมและกลุุ่มของพวกแป้งเริ่มสนิทกันมากขึ้น เพราะผมต้องาแป้งและกลุ่มออกลงเก็บข้อมูลของชุมชนเสมอ

"แป้ง วันนี้วันศุกร์ไม่กลับบ้านกับเพื่อ ๆ เหรอ" ผมถาม

"ไม่ได้กลับค่ะ เพราะแป้งกลับไปเมื่ออาทตย์ก่อนแล้ว" แป้งตอบด้วยสีน่ายิ้มแย้ม

"พี่เสกคะพรุ่งนี้พี่ว่างไหม"

"ว่างซิ ทำไมล่ะ"

"แป้งว่าจะไปบ้านยายพิมพ์หน่อย เพื่อน ๆ ให้ไปเก็บข้อมูลเพิ่มเติมเรื่องโรคเบาหวานของแกค่ะ"

"พอดีเหลือแป้งคนเดียว เพื่อน ๆ กลับกันหมด"

"แล้วอีกอย่างมันก็ไกล เลยชวนพี่ไปเป็นเพื่อนน่ะ"

"กี่โมงล่ะ พี่จะได้มารับ"

" ซักเก้าโมงเช้าก็ได้ค่ะ แป้งจะรอนะคะ ขอบคุณล่วงน่าค่ะ"

ผมลืมบอกไปครับว่าที่ สอ. มีบ้านพัก 2 หลัง จริง ๆ ผมพักบ้านหลังที่เแป้งแลเพื่อน ๆ อยู่ แต่เพื่อความสะดวกในการทำกิจกรรมกลุ่ม ผมเลยต้องระเห็ดออกไปพักที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน

เช้าวันเสาร์ตามเวลานัดผมก็ขี่รถเครื่องมาคอยที่หน้าบ้านพักแป้ง

ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงแป้งวิงลงบันไดมา ภาพที่เห็นคือแป้งมาพร้อมกางเกงขาสั่้นจู๋ แต่สวมเสือวอร์มแขนยาวสีเขียวของนักศึกษาพยาบาลท่าทางทมัดทะแมง

"พร้อมลุยแล้วค่ะ ไปกันเลย"

"กางเกงไม่สั้นไปหน่อยหรือจ๊ะ ทางมันไกลนาเดียวจะร้อน" ผมทัก แต่จริง ๆ ก็ดีเหมือนกัน

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ วันนี้ขอแต่งตัวแบบสบาย ๆ ดีกว่า เป็นวันหยุดทั้งที่ แต่ฟอร์มเบื่อแย่ แล้วก็อากาศไม่ร้อนด้วยไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ"

"ตามใจไปก็ไป" ผมรีบอกรถทันทีเพราะกลัวว่าเจ้าคุณเธอจะเปลี่ยนใจ

ระหว่างทางที่ขี่รถไปก็มีแต่คนมองเพราะไม่เคยเห็นผมพ่วงหญิงสาวมาก่อน และที่สำคัญเป็นสาวสวยเสียด้วย ระยะทางจากสอ. ถึงบ้านยายพิมพ์ ประมาณ 8 กม. ผมรีบขี่ให้เร็วเพราะแดดเริ่มแรง แป้งก็กอดเอวผมแน่น เนื่องจากทางเต็มไปด้วยหลุมบ่อ ไม่นานนักก็ถึงบ