เรื่องจิงที่เกิดขึ้น

ชายของเพื่อนสนิทของฉันที่เป็นหมอ ชื่อ รัชนี ดิฉันกับรัชนีเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนอยู่โรงเรียน แต่พอเข้ามหาลัย เราสองคนต่างอยู่กันคนละคณะ ด้วยความที่รัชนี เป็นผู้หญิงที่มีความเก่งจึงได้เรียนหมอ พอจบมาก็เข้าไปทำงานให้กับโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพ รัชนีแต่งงานกับนักธุรกิจคนนึงที่มีฐานะอยู่พอสมควร พวกเขามีลูกกันแค่คนเดียว ชื่อ ต้น แต่น่าเสียดายที่ลูกชายของเขาดันเป็น ออทิสติก พอต้นอายุได้ สิบเจ็ด ปี พ่อของเขาก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเสียชีวิต ทำให้รัชนี ต้องอยู่คนเดียวกับลูกชาย ดีที่ว่า หน้าที่การงานและมรดกของสามี เลยทำให้รัชนีพอที่จะเลี้ยงลูกชายของเธอไว้ได้ตลอดชาติ

รัชนี ขอให้ดิฉันสอนไวโอลินให้กับต้น เป็นเรื่องนึงที่ฉันต้องยอมรับจิงๆว่า ต้นถึงแม้จะเป็นออทิสติก แต่ความสามารถทางดนตรีของเขาเรียกได้ว่า สุดยอดเลยทีเดียว ดังนั้น ฉันจึงเจียดเวลาตอนเย็นๆมาสอนดนตรีให้กับต้นที่บ้านของรัชนี บ้านหลังนี้มีสองชั้น รัชนีจ้างพี่เลี้ยงไว้ดูแลต้นช่วงเช้าจนถึงห้าโมงเย็น หลังจากนั้นพี่เลี้ยงก็จะกลับบ้านไป

หลังจากนั้นก็เหมือนเป็นช่วงของฉันที่ต้องรับดูแลต้นต่อไปพร้อมกับสอนดนตรี สอนจนถึงประมาณสามทุ่ม (เพราะฉันกับรัชนี บ้านอยู่บริเวณเดียวกันเลยกลับดึกได้) รัชนีก็จะกลับมาจากงาน เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน ด้วยความที่ฉันรักต้นเหมือนหลานคนนึง จึงไม่ได้คิดอะไรมาก อีกทั้งสงสารรัชนีด้วย

ช่วงที่สอนไวโอลินอยู่นั้น ฉันก็แกล้งถามต้นไปเล่นๆว่า " ต้น..ช่วงที่ต้นไม่สบาย คุณแม่ให้ต้นกินยาอะไรบ้างเนี่ย" เขาก็ตอบแบบซื่อๆไปว่า " คุณแม่รักษาผมทุกวันเลย" ดิฉันก็นึกสนุก ถามต่อไปอีกว่า "แล้วคุณแม่จับต้นฉีดยาหรือป่าวจ๊ะ" ต้นตอบกลับมาว่า "ไม่ๆ คูณแม่ไม่ได้ฉีดยา " ดิฉันก็ยังถามต่อไปอีกว่า "แล้วต้นเจ็บไหมจ๊ะ" เขาบอกว่า "ไม่ๆ ต้นไม่เจ็บ แต่ต้นสนุก สนุกอะ ต้นชอบมากๆเลย" มาถึงตรงนี้ ดิฉันเริ่มงง คิดในใจว่า เอ๊ ยัยนี รักษาลูกเขาวิธีไหนเนี่ย ต้นถึงชอบขนาดนี้ ดิฉันอดถามไม่ได้ จึงถามเขาว่า "คุณแม่พาต้นไปรักษาที่โรงพยาบาลหรอ" ต้นตอบอย่างพาซื่อว่า "ป่าวครับ แม่รักษาผมบนเตียง" ดิฉันจึงพูดไปว่า "เตียงไหนละ" เขาตอบกลับว่า "ก็เตียงในห้องนอนชั้นสองไงครับ" ดิฉันชักจะยังไงๆอยู่ เลยตัดสินถามอีกครั้งว่า "ต้นจ๊า คุณแม่เขารักษาต้นแบบไหนเนี่ย เล่าให้น้าฟังหน่อยสิ" ต้นหน้าเสีย แล้วบอกว่า "ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด คุณแม่ไม่ให้ต้นเล่าให้ใครฟัง ไม่อย่างนั้นจะถูกตี ต้นเล่าไม่ได้อะ" ดิฉันเลยอยากเริ่มอยากรู้ความจริงบางอย่าง จึงคิดแผนเอาไว้ อย่างไงก็ต้องรู้ให้ได้ว่า ยัยนีทำอะไรกับลูก

เย็นวันต่อมา ฉันจึงแอบเอากล้องถ่ายวิดีโอขนาดเล็กติดตัวมาด้วย ขณะที่สอนไวโอลิน ฉันบอกกับต้นไปว่า "ต้น..ลองฝึกเพลงนี้ไปก่อนน๊