อารมณ์พาไป

ดิฉันอายุ 32 ปีค่ะ ทำงานด้านการเงินในหน่วยงานพัฒนาชนบทของจังหวัดเล็กๆ ทางภาคเหนือ แต่งงานแล้ว มีลูกสาวอายุ 4 ขวบ 1 คน กำลังน่ารักเชียว

สามีดิฉันเป็นครู เขาสอนหนังสืออยู่ต่างอำเภอ ซึ่งไม่ไกลจากตัวจังหวัดนัก ฐานะการเงินก็พอกินพอใช้ไม่ลำบากนัก โชคดีที่มีบ้านของแม่ให้อยู่ฟรี แถมรับเลี้ยงหลานให้ด้วย ชีวิตก็ดำเนินมาเรื่อยๆค่ะ

มาระยะหลังนี่เริ่มมีปัญหาจากสามีค่ะ เขาเล่นพนันบอลแล้วเสียตลอด ต้องมาเอาเงินจากดิฉัน แถมยังติดหนี้เจ้ามือจนโดนขู่ ดิฉันต้องกู้เงินญาติเอาไปจ่ายให้ เขาก็ไม่เข็ดยังเล่นต่อโดยหมุนเงินจากโรงเรียนไปเล่นจนเกิดปัญหา เลยโดนบัตรสนเท่ห์ร้องเรียน

เขาโดนตั้งกรรมการสอบต้องหาเงินใช้คืน ภาระต้องตกอยู่กับดิฉันที่ต้องหากู้เงินมาคืน ตัวเขาก็เอาแต่กินเหล้าดับทุกข์ ดิฉันต้องหวานอมขมกลืน เจียดเงินเดือนให้เขาส่วนหนึ่งควบคู่กับผ่อนเงินที่กู้มา

ที่ทำงานดิฉันก็รู้กันหมด แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร แล้วก็เหมือนชะตาเล่นตลก ดิฉันได้รับความช่วยเหลือจากผู้ที่ดิฉันคาดไม่ถึง เขาคนนั้นเป็นเพื่อนกับหัวหน้าของดิฉัน

เขาอายุราว 40 เศษๆ เป็นวิศวกรที่ขึ้นมาคุมงานจากกรุงเทพฯ บริษัทของเขาประมูลงานในหน่วยงานของดิฉันได้และส่งเขามาเป็น Project Manager

และต้องมาติดต่องานกับหน่วยงานของดิฉันบ่อยๆ ยิ่งเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับหัวหน้าด้วย ก็เลยเข้านอกออกในได้สบาย หัวหน้าเรียกเขาว่าไอ้ชัย ส่วนดิฉันเรียกเขาว่าคุณชัยค่ะ

คุณชัยกินเหล้ากับหัวหน้าบ่อยๆ หลังเลิกงาน บางทีดิฉันกับพี่ ๆ ในแผนกก็ไปร่วมโต๊ะด้วย เขาเป็นคนน่ารัก นิสัยดี มีครอบครัวอยู่กรุงเทพฯ แต่เวลามาทำงานที่นี่ก็เหมือนคนโสด

หัวหน้าคงพูดถึงเรื่องราวของดิฉันให้เขาฟังบ้าง พักหลังเขาก็มักจะให้เงินดิฉันบ้างเล็กๆ น้อยๆ

เวลาเข้ามารับเงินตามงวดงาน บอกว่าเป็นสินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ที่ช่วยอำนวยความสะดวก ทั้งที่จริงแล้วดิฉันก็ทำตามหน้าที่แถมยังเป็นเพื่อนของหัวหน้าอีก ตอนหลังดิฉันก็เลยชวนเขาไปทานข้าวบ้างเป็นการตอบแทน ก็ยิ่งได้คุยสนิทกันมากขึ้นจนกล้าเล่าปัญหาส่วนตัวของดิฉันให้เขาฟัง เขาก็ช่วยเหลือดิฉันมากขึ้น จนดิฉันลดหนี้ได้บางส่วนและสบายใจขึ้น

แล้วเหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้นในวันหนึ่งตอนสิ้นเดือนซึ่งทั้งค่างวดงานถูกเบิกจ่ายและเงินเดือนออก คุณชัยและหัวหน้าพาดิฉันและพี่ ๆ ในแผนกไปเลี้ยง

วันนั้นพวกเราสนุกมาก คุณชัยยกลังไวน์จากกรุงเทพฯ มาเปิด ดิฉันดื่มไปพอควร ไวน์อร่อยมากไม่ถึงกับเมาแต่ก็มึนๆ พวกเราทานจนเกือบสี่ทุ่ม หัวหน้าก็ขอตัวกลับก่อนเพราะต้องเข้ากรุงเทพฯแต่เช้า พี่ๆก็ทยอยกันกลับ เหลือดิฉันกับคุณชัยที่อาสาพาดิฉันไปส่ง

ระหว่างทางเขาถามดิฉันว่าอยากฟังเพล