คืนนั้นหลังจากเสร็จจากกิจกรรมการแข่งขันเทนนิส ผมก็มานั่งหาอะไรกินกับเพื่อนอีก 2 คน สถานที่ไปนั่งนั้นอยู่ใกล้ๆ กับสนามเทนนิสนั่นแหละ แต่เป็นสถานที่กึ่งคลับกึ่งคาเฟ่ มีนักร้องคอยบริการกับแขกที่มาเที่ยว ผมเข้าไปวันนั้นมีแขกนั่งอยู่ 4 โต๊ะ รวมทั้งโต๊ะผมด้วย เผอิญในนั้นเป็นวันธรรมดา แขกค่อนข้างน้อย เพราะมาเจอสภาพเศรษฐกิจแบบนี้ด้วยยิ่งย่ำแย่ ผมนั่งได้ครู่ใหญ่ก็มีแขกเริ่มทะยอยเข้ามา ผมก็นั่งมองเพราะโต๊ะผมอยู่ใกล้ประตูเข้าออก ใครเข้ามาผมจะต้องมองเห็น ก็มีแขกอยู่คนหนึ่งเป็นผู้หญิงหน้าตาสวยคม การแต่งตัวบ่งบอกว่าเธอมีฐานะดี พอหล่อนเดินเข้ามาก็มีเด็กผู้หญิงเดินมาทักทาย เหมือนกับว่าหล่อนมาสถานที่แห่งนี้บ่อย หล่อนนั่งอยู่ใกล้กับโต๊ะผม
พอหล่อนนั่งได้สักพักผมก็เรียกเด็กเสิร์ฟมาถามว่าแขกที่มานั่งโต๊ะนั้นมาเที่ยวบ่อยห
รือเปล่า ผมถามไปถามมาจึงรู้ว่าหล่อนชอบมาฟังเพลงเป็นประจำที่สถานที่แห่งนี้ ผมนั่งดื่มไปตาก็มองไปที่โต๊ะหล่อน เห็นหล่อนจิบไวน์ ส่วนเจ้าเพื่อนผมก็คลุกเตล้าคลอเคลียอยู่กับนักร้องขาประจำ ผมก็นั่งมองเธออยู่ เธอก็คงรู้ว่ามีคนแอบมอง แต่การมองผ่านตู้ปลา ผมอาจจะดูปลาก็ได้
แต่สิ่งหนึ่งที่เราสองคนกำลังคิดในใจว่าเรานั้นกำลังคิดอะไรอยู่ ผมนั่งมองเธอ เธอก็หันมามองผม ผมจึงยกแก้วขึ้นทำเหมือนกับชนแก้วเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี เธอก็ยกแก้วไวน์ขึ้นตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม ผมนั่งดื่มไปเรื่อยๆ จนเธอลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ เธอต้องผ่านโต๊ะผม เธอส่งยิ้มให้ ส่วนผมก็กล่าวว่าสวัสดีนำไปและยิ้มให้ หลังจากที่เธอกลับมานั่งที่โต๊ะแล้ว ผมก็เขียนหนังสือลงในกระดาษทิชชู่ โดยมีข้อความว่า
“ถ้าไม่รังเกียจผมขออนุญาตไปนั่งคุยเป็นเพื่อนด้วยได้ไหมครับ” แล้วผมก็สั่งให้เด็กเสิร์ฟเอาไปส่งให้เธอ ผมมองตามไปเด็กส่งกระดาษให้เธอและชี้มาทางผม เธอก็หันมามอง เห็นเธอก้แอนงอ่าน เธอก็หันมายกแก้วไวน์มาชนกลางอากาศให้ผมเป็นการตอบรับ ผมก็บอกกับเพื่อนว่าเดี๋ยวมา จะเดินไปหาเพื่อนก่อน ผลลุกเดินไปพร้อมกับแก้วเหล้าไปที่โต๊ะเธอ “ขออนุญาตครับ...” “เชิญค่ะ...” ผมนั่งลงตรงข้างเธอ ผมยิงคำถามเลยว่า “พี่มาคนเดียวหรือครับ เห็นนั่งตั้งนานแล้ว...” “พี่ก็มาคนเดียวทุกครั้ง
พี่มาธุระก็จะมานั่งที่นี่อยู่ประจำ เพราะอยู่ใกล้ที่พัก...” “ขอโทษครับ พี่พักอยู่ที่ไหนครับ...” “พี่พักอยู่ที่ Mandarin Hotel น้องทานไวน์หรือเปล่า...” “อ๋อ เดี๋ยวครับ ข... อ่านทั้งเรื่อง
