“เธอเป็นหนี้เราด้วยรึ” ผมถามเบาๆหลังจากจับตาดูเธออยู่ชั่วครู่
“ว่าไงนะครับ”
“กูถามมึงว่าเธอเป็นหนี้เรารึไง” ผมตวาด
“เปล่า..เปล่าครับ เห็นพี่แอ๊คบอกว่า ไปเจอเดินอยู่ในห้าง พี่แอ๊ดเค้าเห็นสวยเลยจัดการมอมยา แล้วพามากับเด็กล็อทนี้เลย”
นั่นไง..ผมว่าแล้ว คนระดับนี้ไม่มีทางจะเป็นหนี้พวกเราหรอก... ครอบครัวเธอมีเงินมากมาย.. มากจนกินใช้ทั้งชาติก็ไม่หมดจะมาเป็นหนี้เราได้ยังไง...
“เอาตัวเธอไปห้องเชือด แล้วมึงพาอีพวกที่เหลือไป” ผมสั่งแล้วเดินกลับห้อง
ห้องเชือดที่ผมว่า เป็นห้องนอนที่อยู่ติดกับห้องส่วนตัวของผม ห้องนี้ออกแบบเป็นพิเศษ ผนังด้านหนึ่ง ติดตั้งกระจกเป็นแนวยาวไปเกือบตลอดผนัง เว้นที่เฉพาะตรงประตูที่เปิดเชื่อมเข้าหาห้องผม กระจก
นั้นสูงเกือบชนเพดาน ด้านล่างต่ำลงอยู่เหนือพื้นเพียงหนึ่งฟุต เป็นกระจกที่มองเห็นได้ด้านเดียวจากห้องผม ส่วนห้องนั้นมองออกมาจะเห็นเป็นกระจกเงาธรรมดา ผมจะใช้ห้องนี้เป็นห้องสำหรับเชือดเด็ก
ใหม่ที่ผมติดใจ เพราะมันสะดวก อยากฟันก็เปิดเข้าไปฟัน ไม่อยากฟันก็นั่งทำงานไป แอบดูกิจกรรมส่วนตัวของพวกหล่อนไป ซึ่งจะได้เห็นพฤติกรรมแปลกๆ บางทีก็น่าขันเพราะคนที่อยู่ในห้องนั้นไม่รู้
ว่ากระจกนั้นเป็นกระจกด้านเดียวนั่นเอง
ผมจัดการรูดม่านที่บังกระจกออก จากนั้นก็มานั่งบนสตูลหันไปหากระจกนั้น จับตามองด้วยใจเต้นระทึก...
ชั่วครู่ไอ้ต้อมก็เปิดประตูพาเธอเข้ามาห้อง
“คุณจับตัวชั้นมาทำไม... จะทำอะไร” เธอถามเสียงสั่นๆ สีหน้าท่าทางบอกถึงความหวาดหวั่นพรั่นพรึง ผมได้ยินเสียงเธออย่างชัดเจนเพราะในห้องเชือด ติดไมโครโฟนตัวเล็กไว้ แต่คนในห้องนั้นจะไม่มี
ทางได้ยินเสียงในห้องนี้เลยเพราะเป็นห้องเก็บเสียง
“อยู่เฉยๆเถอะ เดี๋ยวก็รู้” ไอ้ต้อมพูด “ไปนั่งบนเตียง” มันสั่ง
เธอเดินไปนั่งบนเตียงอย่างว่าง่าย ไอ้ต้อมมันมองหน้าเธออยู่ชั่วครู่ก็เดินออกไป
ผมจับตามองเธอตลอด ไม่มีแม้สักวินาทีที่จะปล่อยให้เธอหลุดไปจากสายตาของผม ดูเอาเถอะ ขนาดนั่งอยู่ตามลำพังในห้อง เธอก็ยังนั่งอย่างเรียบร้อยเข่าชิดกันแน่นจนแม้กระทั่งขาอ่อนของเธอผมก็ไม่เห็น
เธอนั่งได้เพียงชั่วครู่ก็เริ่มมีกิริยาอาการกระสับกระส่ายด้วยความกระวนกระวาย แต่ไม่นานก็เริ่มนิ่งลงเหมือนกับควบคุมตัวเองได้ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปเดินมา แล้วก็มาหยุดที่หน้ากระจก เธอยื่นหน้าเข้ามา
จนใกล้...สำรวจใบหน้าตนเอง
...โธ่เอ๊ย..ขน... อ่านทั้งเรื่อง
